Crimson Glory - Transcendence (1988)

Genre: Heavy/Progressive Metal

Το ομότιτλο άλμπουμ ήταν σίγουρα μια προειδοποιηση για τις δυνατότητες αυτου του γκρουπ αλλα πολύ λίγοι το έλαβαν υπόψη. Απόδειξη του γεγονοτος, το οτι δεν κυκλοφόρησε καθόλου στην Αμερική. Το Transcendence αποτελεί το απόγειο της μπάντας, ένα έπος που δυστυχώς δεν ειχε την ανάλογη συνέχεια. Οι Crimson Glory συνεχίζουν το ταξίδι τους ακριβώς από το σημείο που το άφησαν: αυτο της μελωδικότητας, των συναρπαστικών ρυθμών και των μοναδικών ερμηνειών σε όλα τα μήκη και πλάτη, κάνωντας μέχρι και την υπέρβαση. Ένα από τα σημαντικά πλην που επισήμανα οταν άκουσα το πρώτο άλμπουμ, ήταν η κακή παραγωγή που έριχνε τα επίπεδα της μπάντας. Ευτυχώς ήταν ένα από τα πράγματα που άλλαξαν με την νέα δουλειά και τα αποτελέσματα ειναι εμφανής από το πρώτο κιόλας τραγούδι: γυαλιστερός, καθαρός ήχος που τονίζει τις λεπτομέρειες. Μια σύγκριση του ''Lady of Winter'' με το αντίστοιχο ''Valhalla'' νομίζω πείθει αρκετά.


Εκεί που πίστεψα με το τέλος του Crimson Glory οτι η μπάντα ίσως σκεφτεί να αλλάξει κάποια χαρακτηριστικά (λόγω και της μηδαμινής σημασίας που είσπραξε), παρουσιάζεται πιο ελεύθερη και πεπεισμένη οτι η μουσική που παίζει της ταιριάζει: παίζει πιο άνετα το metal που ξέρει καλύτερα χωρίς να κρύβεται πίσω από τα ''πρεπει'' της δισκογραφικής και των άλλων συμφερόντων. Το καθένα από τα τραγούδια ειναι ένα δείγμα καλογυαλισμένου και αστραφτερού metal, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από παρόμοια της εποχής. Από τα κοφτερά riffs του ''Lady of Winter'' μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του ομότιτλου ''Transcendence'' το ταξίδι στα άστρα ειναι συναρπαστικό. Στο ενδιάμεσο θα συναντήσεις μεταξύ άλλων το επιθετικότατο ντουέτο ''Red Sharks'' και ''Where Dragons Rule'', το μελαγχολικό ''Burning Bridges'' και το εμπνευστικό (για τις μπάντες της σημερινής εποχής) ''Eternal World''. Εκεί όμως που πιστευω οτι πρεπει να δώθει προσοχή ειναι στα παρακάτω:
1. ''Masque of the Red Death''. Με το αρχικό riff να τρυπάει τύμπανα και το κολλητικό του ρεφραίν που θα σε παρασύρει σε ένα ατελείωτο head-banging
2. ''In Dark Places''. Το επικό τραγούδι του δίσκου με το μέτριο τέμπο, που συνδυάζει μελωδικότητα και κιθαριστικές αρμονίες.
3. ''Lonely''. Το εμπορικό τραγούδι του άλμπουμ που ξεκινά με απαλά και βελούδινα φωνητικά και εξελίσσεται σε ένα ύμνο της metal κρατώντας την 'μεταλλική' του αξιοπρέπεια σε όλες τις φάσεις.
4. ''Painted Skies''. Με περισσότερη μελωδικότητα παρά riffing, άψογο πάντρεμα του δυναμισμού και του συναισθήματος προκαλέιται συγκίνηση και δέος. Ειναι το αγαπημένο μου τραγούδι όχι μόνο του δίσκου αλλά και της μπάντας συνολικά. 

Ο δίσκος πέρα από την τεχνική κατάρτιση του Drenning (κιθάρα) όσο και τον τρομερό επαγγελματισμό του Jeff Lords (μπάσο), έχει και πάλι στο επίκεντρο την κρυστάλλινη φωνή του Midnight όπου σε κάθε τραγούδι δείχνει τι θα πει εξαίρετος τραγουδιστής. Όπως προανάφερα έχει γίνει αισθητή βελτίωση στην παραγωγή και έτσι οι Crimson Glory καταφέρνουν με μόλις δύο άλμπουμς να σταθεροποιήσουν την θέση τους ανάμεσα στα καλύτερα metal συγκροτήματα των 80s.

1. ''Lady of Winter'' (4:00)
2. ''Red Sharks'' (4:52)
3. ''Painted Skies (5:16)
4. ''Masque of The Red Death'' (4:15)
5. ''In Dark Places'' (7:03)
6. ''Where Dragons Rule'' (5:07)
7. ''Lonely'' (5:18)
8. ''Burning Bridges'' (6:32)
9. ''Eternal World'' (3:54)
10. ''Transcendence'' (4:34)

The self-titled album was just a warning about the potentials of this group, however only a few gave the appropriate attention. The proof about the fact is that the album got no distribution at all in the US. Transcendence represents the band's highlight, an epic point in time that unfortunately had no continuity in metal paths. Crimson Glory continue their journey from the point which they left us in the first album: that of melodiousness, exciting rhythms and of unique songs. One of the negatives that I had singled out and mentioned when I heard Crimson Glory (1986), was the bad production which left the band standing at a lower level than the one it deserved. Fortunately, it was one of the things that changed and the results are obvious from the first song: a shining, clear sound which highlights the details. A contrast between ''Lady of Winter'' with the respective ''Valhalla'' I think will convince you. 


There was a point where I thought the band might think to change some of its characteristics by the end of the first album (because of the minor attention it was given), however I was totally mistaken. The group appears more unfettered and assured that they know what they are doing and by playing the kind of metal they know best, they do not pay attention to the 'musts' of their label company and to other parties which have financial interests. Each of the ten songs is an example of glitter-shining, well-cut, polished steel which has nothing to envy from similar albums of the era. From ''Lady of Winter'' sharp riffs until the last second of the self-titled ''Transcendence'', the journey to the stars is magnificent. During that journey you will meet the aggressive duet of ''Red Sharks'' and ''Where Dragons Rule'', the melancholic ''Burning Bridges'' and the inspirational ''Eternal World''. The points which I believe must given attention are the following:

1. ''Masque of The Red Death'', with the opening riff drilling your ears and the catchy refrain which will lead you to an endless head banging,
2. ''In Dark Places'', the epic mid-tempo song of the album which combines fine tuning and guitar harmonies
3. ''Lonely'', the commercial song of the album which begins with soft and velvet vocals but transforms to a hymn of metal, keeping its metal dignity until the end and,
4. ''Painted Skies''. With more melody than riffing, the marriage between dynamism and emotion is exceptional. Personally, it causes me thrill and excitement and I should dare and say that this is my favourite song of this band.


Way past Drenning's (lead guitars) technical abilities and Lords' (bass) professionalism, the specific album highlights once again Midnight's crystal voice which shows what a splendid singer he was. As I have mentioned above, there is an undeniable improvement in terms of production and in this way Crimson Glory manage to solidify their status as one of the best metal bands of the 80s.


''Spread your wings you can fly, 

but the dove is never free, 

in painted skies that shade the color of your dreams''

High Spirits - Another Night (2011)

Genre: Traditional Metal

Δεν πιστευα ποτέ οτι εν έτει 2011 θα υπήρχε κάποιο συγκρότημα που να έβγαζε προς τα έξω τόσο πολύ εικόνα του heavy metal και του hard rock των 80s. Όπως και στα demos έτσι και εδώ η μπάντα βγάζει ενα ήχο σαφώς επηρεασμένο από το κίνημα του New Wave Οf British Heavy Metal και εύκολα σε ταξιδεύει μια εικοσαετία και βάλε πίσω. Παράλληλα έρχεται να δέσει τέλεια στην μουσική και η φωνή του Chris Black (Pharaoh, Dawnbringer) δημιουργώντας έτσι έναν old-school δίσκο γεμάτο ενέργεια και δυναμισμό. Αξίζει πάντως να σημειωθεί οτι ο εν λόγω κύριος ειναι αυτος που ευθύνεται σχεδόν για τα πάντα στον δίσκο. Με την απλότητα να κυριεύει, το αποτέλεσμα ειναι πραγματικά εκπληκτικό.


Ένα αξιοσημείωτο στοιχείο ειναι το γεγονος οτι οι μουσικοί επιλέγουν να παρουσιαστούν με το όνομα τους, μακριά από επίθετα και αλλες πληροφορίες που θα ''φανερώσει'' την ταυτότητα τους (παρουσιάζονται ως Chris, Mike, Scott, Bob και Ian). Μια εύλογη σκέψη γιατι έκαναν αυτη την επιλογή ειναι ίσως το οτι προσπαθούν να προσελκύσουν τον ακροατή με την μουσική τους φαντασία και οχι με το όνομα τους, παράτολμο εγχείρημα μεν, πετυχημένο δε.


Ο δίσκος κάνει εισαγωγή με το ''Another Night in the City'' το οποίο με το ζωηρό του riff και ένα πιασάρικο ρεφραίν θέτει αμέσως το σκηνικό και παρουσιάζει την φόρμουλα της μπάντας. Πάνω σε αυτα τα μήκη και πλάτη θα κινηθεί και ο υπόλοιπος δίσκος. Ακολουθεί το ''Do You Remember'' που ανοίγει με ένα riffing που φέρνει έντονα στον νου George Lynch και Rudolf Schenker και ειναι ένα από τα αγαπημένα μου στον δίσκο. Το ''Full Power'' έχει σαφώς ανεβασμένο τέμπο και μια ξεχωριστή δυναμική, ενώ το ''Demons at the Door'' ξεφεύγει από την εικόνα των Dokken και Scorpions (που ίσως έχει δημιουργηθεί) και μπαίνει σε αλλα μονοπάτια. Άξιο προσοχής ειναι και το ''Nights in Black'' με μια ελκυστική και groovy μπασογραμμή που ειμαι σίγουρος οτι θα γινει σημείο αναφοράς.


Γενικά ειναι ένας καλοδουλεμένος δίσκος με γλυκιές μελωδίες, φρέσκα φωνητικά και μουσική γεμάτη ενέργεια που τον κάνουν ακαταμάχητο και σιγουρα δεν μπορει να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Ξινίζει λίγο το γεγονος οτι πρόκειται για ένα δίσκο γύρω στα 35 λεπτά. Συνιστάται για λάτρεις Dokken, Scorpions, Y&T και Saxon.

1. Another Night in the City (3:01)

2. Do You Remember (3:57)

3. Full of Power (3:56)

4. Demons at the Door (4:20)

5. I'll Be Back (3:05)

6. You Make Love Impossible (4:28)

7. Where Did I Go Wrong (3:31)

8. Nights in Black (4:41)

9. Going Up (3:36)

I never thought that in the current decade there would be a band that could so perfectly demonstrate the heavy metal and hard rock picture of the 80s. Just like in their demos, the band pulls out a sound explicitly influenced and inspired by the New Wave Of British Heavy Metal movement and so easily travels you twenty years and so back in time. Parallel to the music, the voice of Chris Black (Pharaoh, Dawnbringer) binds perfectly, creating this way an old-school album full of energy and nostalgic vibes. It is worth mentioning that Chris is the main figure responsible for almost everything you are going to hear. With simplicity as the main characteristic, the result is truly amazing.

A worth noting fact is that the musicians choose to present their selves only with their names and not with any other fact that would reveal their identities (they appear as Chris, Mike, Scott, Bob and Ian). A plausible reason of this choice is that they try to attract the listener with their music and not with their names. Risky but successful.

The album starts with ''Another Night in the City'' and with it's vigorous riff and its catchy refrain sets the scene and presents the formula straight out. It's on these grounds that the rest of the album will move. ''Do You Remember'' follows and opens with a sharp George Lynch/Rudolf Schenker-style riff and it's one of my favourites. ''Full Power'' has a notable up-beat tempo and some special dynamics, while ''Demons at the Door'' gets away from the Dokken/Scorpions image (that may have been created until that moment) and enters a different path. You should also notice ''Nights in Black'' which has an attractive and groovy bass line which I'm sure will seduce many. 

Overall, it's a solid album with uniformity and character, sweet melodies, fresh vocals and energetic music making it irresistible. The only bad thing is the fact that the length of it is somewhere around 35 minutes only. Recommended for Dokken, Scorpions, Y&T and Saxon fans.

Skid Row - Skid Row (1989)

Genre: Glam Metal

Μπορει ο Sebastian Bach να μπαινοβγαίνει συνεχώς στα δικαστήρια με τα υπόλοιπα μέλη των Skid Row και κάθε τρεις και λίγο σε κάθε του συνέντευξη να μιλά με τα χειρότερα λόγια για αυτη την συνεργασία τους, αλλα πραγματικά αυτο δεν με απασχολεί καθόλου. Ούτε έχω την παραμικρή άποψη για το ποιος φταίει στο συγκεκριμένο θέμα και ούτε πρόκειται να πάρω ποτε θέση επειδή πραγματικά δεν με ενδιαφέρει. Αυτο που με ενδιαφέρει ειναι το γεγονός οτι αυτη η ομάδα μου πρόσφερε αυτο τον τεράστιο δίσκο. Έμαθα να θυμάμαι άτομα, πόσο απειθάρχητοι μπορουν να γινουν οι νέοι, καθώς και την ιστορία του δεκα-οχτάχρονου Ρίκι που θα μείνει στην φυλακή για μια ζωή.

Ειναι ένας από αυτους τους δίσκους που έχω στην συλλογή μου και καμαρώνω που τον εχω. Ενας αλήτικος, τσαμπουκαλεμένος δίσκος ο οποίος βγάζει προς τα έξω τα χαρακτηριστικά αυτης της μπάντας. Κινείται στις ίδιες γραμμες όπως οι Bon Jovi στους πρώτους τους δίσκους, τους Guns N' Roses και οι ομοιότητες με Motley Crue και Warrant ειναι εμφανής. 


Ο οδοστρωτήρας που ακούει στο όνομα Skid Row ξεκινά με το ''Big Guns'' στο οποίο μπαινουν οι απαραίτητες βάσεις για να αρχίσει ο Bach και η παρέα του να ξεδιπλώνουν το αστείρευτο τους ταλέντο. Ειναι το τραγούδι με το οποίο ο ακροατής αρχίζει να καταλαβένει τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ηχηρό riffιng, φωνητικά που περιέχουν ένταση και θυμό και τα περίτεχνα σόλα ειναι τα βασικά συστατικά της χημείας των Αμερικανών στον δίσκο. Κάπως ετσι ειναι και η πλειοψηφία των κομματιών και ελάχιστες φορές η μπάντα παρεκκλίνει από αυτη την φόρμουλα. Πάντως σε όσα σημεία το έπραξε, το πέτυχε και με το παραπάνω. Για του λόγου το αληθές, μια φορά αρκεί για το ''Youth Gone Wild'', το τραγούδι-ορόσημο στον δίσκο κατά την άποψη μου. Μέσα σε ένα τρίλεπτο η μπάντα καταθέτει με δυναμισμό και φοβερή στοιχομυθία έναν ύμνο του glam, που σε κάνει να θελεις να γυρισεις πίσω στο χρόνο, να φορέσεις τα δερμάτινα σου και να γινεις ο μάγκας που ίσουν κάποτε ή παντα ήθελες να γινεις. 

Από το άλμπουμ ασφαλώς και δεν λείπουν και τα συναισθηματικά σημεία της μπάντας. Το ''18 and Life'' ειναι μια υπέροχη μπαλάντα που εξιστορεί για τον νεαρό Ρίκι ο οποιος μονος του καθόρισε το μελλον του οπου θα το περάσει για μια ζωή στην φυλακή. Εκτός από τους υπέροχους στοίχους του Sabo και την επιδέξια ερμηνεία του Bach στα φωνητικά, αξίζει να προσέξει κανεις το γοητευτικό σόλο στην κιθάρα που δένει άψογα και δεν γινεται ακραίο. Τέλος, στο ''I Remember You'' μας παρουσιάζεται η ευαίσθητη πλευρά αυτης της παρέας από το New Jersey: καλαίσθητοι στοίχοι που κρύβουν την λησμονιά και εκφράζονται με ειλικρίνεια και πάθος από τον Sebastian Bach που φαινεται οτι νιώθει πραγματικά αυτο για το οποίο τραγουδά. Το ίδιο επίσης ισχύει και για τον Scotti Hill ο οποίος παραδίδει ένα υπνωτιστικό σόλο στην κιθάρα μη ξεφεύγωντας από την ουσία.

Συνολικά σαν δίσκος πιστευω οτι ειναι πολύ καλός αφού κρατά μια σταθερή ροή και απλά σε κάποιες φάσεις ακουμπά το τέλειο. Σημαντικό ρόλο όμως που βοηθά στο γεγονος να τον ακούσεις καλύτερα και να δημιουργήσεις αυτην την εικόνα, ειναι η τοποθέτηση των τραγουδιών του άλμπουμ που τον ανεβάζουν σε μια άλλη διάσταση και αυτα δεν ειναι αλλα από τα τρια singles που ανάφερα πιο πάνω. Ειναι τοποθετημένα στα σημεία όπου ο ακροατής ξέρει οτι ακούει κατι πολύ καλό αλλα περιμένει το κάτι παραπάνω, το αποκορύφωμα. Επίτηδες στάθηκα σε αυτα τα τρια για να τονίσω την σημαντικότητα και την βαρύτητα που έχουν στο συγκεκριμνένο δίσκο. Τρία singles το ένα καλύτερο από το άλλο, εκτοξεύοντας τις πωλήσεις του δίσκου κάνοντας τον 5 φορές πλατινένιο.

 

1. Big Guns (3:36)

2. Sweet Little Sister (3:10)

3. Can't Stand the Heartache (3:24)

4. Piece of Me (2:48)

5. 18 and Life (3:50)

6. Rattlesnake Shake (3:07)

7. Youth Gone Wild (3:18)

8. Here I Am (3:10)

9. Makin' A Mess (3:38)

10. I Remember You (5:10)

11. Midnight/Tornado (4:17)

Sebastian Bach may be going in and out of courts all the time in order to settle the disputes between him and the other members of Skid Row while at the same time speaking with the worst words about that collaboration, but personally that doesn't bothers me at all. I do not even have the slightest opinion about whose to blame on that matter and I will never state an opinion upon that because honestly I do not care. The thing that I care about is the fact that this team presented this album to me. I have learnt to remember persons and situations, how much wild the teenagers can be and also the story of 18 year-old Ricky how will spent the rest of his life in prison.

It is one of those albums that I have in my collection and I'm flaunt of having it. It's a roaming, ballsy album that externalizes the characteristics of this group. It moves on the same lines as early Bon Jovi's albums as well as Guns N' Roses and the similarities with Motley Crue and Warrant are pretty obvious.

This steamroller called Skid Row kick-starts with ''Big Guns'', a song where the foundations are laid in order for Bach and his mates to start unfolding their immense talent. It is the song where the listener will start realizing what is going to follow. Vibrant riffing, vocals that contain anger and aggression as well as the skillful guitar solos, are the main characteristics of the chemistry that these Americans put on the album. More or less, this is how the majority of the songs sounds, except for some situations where the band deviated from this formula. However, I must admit that whenever they tried something different, it worked more than enough. If you don't believe me just hear for once ''Youth Gone Wild'', the landmark on this album. In three minutes, the band testifies with dynamism and lyrical versatility why this is thought to be an anthem of the genre and also why it makes you want to go back in time and wear your leather outfit and be the notorious guy that you once were or you always wanted to be. 

Of course the album does not lack any sentimental moments. ''18 and Life'' is an eminence ballad which narrates the story of young Ricky who made his future by himself and this is going to be a life in prison. Besides Sabo's great lyrics and the skillful rendition by Bach, it is worth mentioning the seductive guitar solo which binds perfectly and does not go over the line. Finally, ''I Remember You'' exhibits the sensitive side of the band from New Jersey: aesthetic lyrics that hide oblivion and are expressed in honesty with passion from Bach who shows that he feels what he sings for. The same stands for Scotti Hill who unfolds a mesmerizing guitar solo without leaving the point.

Overall, I believe is a very good album since it has continuous flow and in some cases it reaches the top. The thing that contributes to this is the fact that the songs that take it into another level are situated at critical points and I am talking about the three songs that I talked about earlier. They are situated at points where the listener knows that he is hearing to something good, however he expects for certain highlights. I specifically mentioned only these three songs in order to underline their importance and the weight they put on the specific album. Three hits each outperforming the last, boosting the sales and making it 5x platinum.              

Niagara - Now or Never (1988)

Genre: Glam Metal

Τέλη των 80s όπου ειναι η περίοδος κατά την οποία ανθίζει το glam, οι Ισπανοί Niagara κάνουν την είσοδο τους στο προσκήνιο και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα αντίστοιχα συγκροτήματα της εποχής. Το Now or Never ειναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους και σύντομα το αστείρευτο ταλέντο της μπάντας δεν θα αργίσει να βγει στην επιφάνεια. Σε μικρό χρονικό διάστημα θα αρχίσουν να περιοδεύουν στην Αγγλία, έχοντας μάλιστα μεγαλύτερη υποστήριξη απ' ότι στην γενέτειρα τους. Tony Cuevas στα φωνητικά, Angel Arias στο μπάσο, Jose Martos στα ντραμς, V.M Arias στις κιθάρες και Enrique Castaneda στα πλήκτρα συνθέτουν την πεντάδα, με τους δύο τελευταίους να αποδίδουν υπέροχες ερμηνείες στον δίσκο.

Η παραγωγή του δίσκου δεν ειναι και η καλύτερη αλλα εντούτοις δεν ειναι ικανή να αλλοιώσει σε τετοιο βαθμό την ποιότητα και την αξία του. Το intro ''Fallen Angel'' δεν ειναι το πιο κατάλληλο σαν τίτλος και σε αφήνει παγερά αδιάφορο αφού τα 45 δευτερόλεπτα του δεν ειναι τίποτα αλλο από απλές νότες σε πλήκτρα και κιθάρα που απλά δημιουργούν μια ατμόσφαιρα για να υποδεχτείς το ''Walking'', ένα από τα κορυφαία τραγούδια στον δίσκο κατά την άποψη μου. Συνδυάζει άψογα το riffing στις κιθάρες, τις μελωδικές γραμμές του μπάσου και τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα τα οποία ξεχωρίζουν σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ. Ακολουθεί το mid-tempo ''I Will Be There'' με τα εισαγωγικά πλήκτρα του να  θυμίζουν έντονα ερμηνείες Europe και ακολούθως η μπαλάντα ''Take My Hand'' με το πιασάρικο ρεφραίν και το σύντομο αλλα περιεκτικό σόλο στην κιθάρα, που μπορει να παρομοιαστεί εύκολα ως ένα εναλλακτικό ''18 and Life''. Αυτα ως προς το πρώτο σκέλος του δίσκου.


Από το σημείο του ''Now or Never'' και μετά οι μηχανές βράζουν και οι στροφές αρχίζουν να ανεβαίνουν επικίνδυνα. Το ομότιτλο τραγούδι χρίζεται έτσι ως μεταβατικό αφού με τις πρώτες κιθαριστικές νότες του ''I Should Be Stronger'' καταλαβαίνεις οτι πρόκειται για κάτι πιο δυναμικό και ταχύ από τα προηγούμενα. Ειναι ίσως το πιο 'απαιτητικό' τραγούδι στα ντραμς μέσα από ολόκληρο τον δίσκο ειδικά στο σημείο του σόλο, περίπου στα μέσα του τραγουδιού. Το ''You Belong To Me'' το βρήκα σαν μια πιο απλοϊκή προσέγγιση του ''Walking'' χωρίς το στοιχείο του πιασάρικου riffing αλλα με πολύ όμορφα grooves στο μπάσο που αξίζει να σημειωθούν. Το ''No Conversation'' ειναι μια συμπαγής ερμηνεία που συνδυάζει όλα τα καλά στοιχεία της μπάντας και ειναι ένα από τα αγαπημένα μου. Δεν θα έλεγα οτι τα ''Live on the Line'' και ''Secret Lover'' ειναι κακά κομμάτια, απλά πήρα την εικόνα του άλμπουμ από τα προηγούμενα τραγούδια στον δίσκο και αυτα με άφησαν κάπως αδιάφορο.

Γενικά ειναι μια πολύ καλή δουλειά από τους Ισπανούς και ειναι κρίμα που δεν έγιναν περισσότερο γνωστοί στο ευρύ κοινό. Πιστεύω οτι οι φίλοι των Europe, Dokken και Cinderella θα βρουν κάποια χαρακτηριστικά στο Now Or Never και θα εκτιμήσουν τον συγκεκριμένο δίσκο.  
  
''... There is a special shine I noticed in her eyes, just like a dream she's always living in my mind..''

 

1. Fallen Angel (0:46)

2. Walking (4:29) 

 3. I Will Be There (3:46)

4. Take My Hand (5:46)

5. Now or Never (4:39)

6. I Should Be Stronger (4:07)

7. You Belong To Me (3:47)

8. No Conversation (3:54)

9. Secret Lover (3:47)

10. Live on the Line (3:27)

It's the late 80s, the period that glam is flourishing and a Spanish band named Niagara appear in the scene ready to compete with others of the genre. Now or Never was the band's debut album and soon their pure talent would come to the surface. This offered them the opportunity to tour in the UK and it's worth mentioning that there they had bigger support than in their homeland. Tony Cuevas (vocals), Angel Arias (bass guitar), Jose Martos (drums), V.M Arias (electric guitars) and Enrique Castaneda (keyboards) consist of the line-up, with the last two performing magnificently throughout the album. 

The production was not the best one, however it is not that bad for someone to claim that it ruins the album's quality and virtue. ''Fallen Angel'' is just a simple 45-second intro with notes on guitar and keyboards just to set the scene for the forthcoming ''Walking'', one of the best moments in the album in my opinion. It combines perfectly guitar riffing, melodic bass playing and atmospheric keyboards, characteristics that are obvious throughout the album's duration. Then the mid-tempo ''I Will Be There'' follows, with the introductory notes on the keyboards reminding a lot the likes of Europe and right up next the ballad ''Take My Hand''. It has a catchy refrain and it's short but comprehensive guitar solo can easily parallel it to Skid Row's ''18 and Life''. These as far for the first part of the album. 

From the moment that ''Now or Never'' enters the scene, the wheels start spinning more drastically. It can be argued that the self-titled song is a transitional song and this is sensed from the first notes of ''I Should Be Stronger'', a song more powerful and fast than the previous ones. It is the most challenging song for drummers, especially at the solo's point somewhere in the middle of the song. I found ''You Belong to Me'' as a simplified version of ''Walking'' without the catchy riffing but with worth-noting bass grooves. ''No Conversation'' is a solid effort which combines all the nice elements and characteristics that the band possesses and it is one of my favorites. I would not say that ''Live on the Line'' and ''Secret Lover'' are bad songs but I got the picture from the previous songs and these two seemed to me as a repetition. 

Overall, it is a very good effort from the Spaniards and it's a bit shame that they didn't make it. I believe that friends of Europe, Dokken and Cinderella will find some characteristics of the aforementioned bands and will appreciate the specific album. Of course some others may find it another boring/generic/hair-metal album and will leave it behind. I'm interested to hear what others think of this though.               

Iron Fire - Blade of Triumph (2007)

Genre: Power Metal

Όταν μια μπάντα περάσει από μια τρικυμία αλλαγών στην σύνθεση της, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο σε κάποιον δίσκο να υπάρξει μια καλή χημεία των μουσικών. Αυτο πιστεύω έγινε με την περίπτωση των Δανών Iron Fire στον τέταρτο τους δίσκο Blade of Triumph. Όσοι περιμένουν να ακούσουν κάτι καινοτομικό και διαφορετικό θα απογοητευτούν. Χωρίς να θέλουν να εντυπωσιάσουν αλλά να δώσουν στον ακροατή μια γεύση από τον ήχο τους, επιλέγουν μια καλή στρατηγική και αντί να επικεντρωθούν σε 2-3 τραγούδια singles τα οποία θα τραβούσαν την προσοχή (γεμίζωντας τον υπόλοιπο δίσκο με ενδιάμεσα) προτιμούν να έχουν μια σειρά από καλά προς πολύ καλά τραγούδια.

Αληθινό, αγνό, συμπαγές metal με πιασάρικα riffs και μελωδίες που θυμίζουν Hammerfall, Dream Evil και Rhapsody of Fire. Τα φωνητικά του Martin Steene δεν ''αγγίζουν'' στον ουρανό αλλα ακολουθούν μια φόρμουλα συνετής μελωδικότητας. Βαδίζει στα ίδια μήκη και πλάτη με την υπόλοιπη μπάντα (παρόλο που πιστεύω οτι οι δυνατότητες του ειναι μεγαλύτερες) και δεν τραβά τα βλέμματα προς το πρόσωπο του δημιουργώντας με αυτο τον τρόπο ένα πολύ καλό σύνολο. Οι στίχοι ακολουθούν την γραμμή της επικής φαντασίας και καταπιάνονται σε ιστορίες με δράκους, ιππότες, μονομάχους με το στοιχείο του σπαθιού να μην λείπει από το προσκήνιο. Με αυτα τα χαρακτηριστικά επικρατεί μια συνοχή σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ χωρίς να υπάρχει κάποια αδιάφορη ή αδύναμη στιγμή. 

Όσο αφορά τα τραγούδια, πιστεύω οτι ο οποιοσδήποτε μπορει να καταπιαστεί με οτιδήποτε. Προσωπικές αγαπημένες μου επιλογές ειναι το εκρηκτικό ''Dragonheart'', το κατάλληλο για head-banging ''Bloodbath of Knights'' και το καταιγιστικό ''Steel Invaders''. Ένα απόλυτα αναγκαίο αλμπουμ για τους λάτρεις του επικού metal.

 

1. Dragonheart (5:47)

2. Bloodbath of Knights (4:22)

3. Dawn of Victory (4:51)

4. Lord of the Labyrinth (4:22)

5. Bridges Will Burn (4:37)

6. Follow the Sign (4:36)

7. Steel Invaders (4:31)

8. Jackal's Eye (5:35)

9. Legend of the Magic Sword (4:27)

10. Gladiator's Path (4:11)

11. Blade of Triumph (7:25) 

When a band goes through a storm of changes in it's formation, there is always the possibility that an album will contain the optimal chemistry of musicians. Indeed, this is what happened in the case of the Danish metalers upon releasing their fourth album Blade of Triumph. Anyone who expects to hear something innovative or different than the usual will be disappointed. They do not want to impress but instead they want to give the listener a taste of their sound and they achieve this with a simple strategy. They choose not to focus only on just 2-3 singles that would draw attention (and inevitably include many fillers) but rather presenting a series of good songs.

Pure, solid, true metal with catchy riffs and melodies which remind the likes of Hammerfall, Dream Evil and Rhapsody of Fire. Martin Steene's vocals are not reaching the skies but follow a prudent formula when it comes to sing. He is on the same levels as the rest of the band (although I believe he has many potentials) and does not draw the attention to his person, thus creating a strong group. Lyrics concentrate mainly on epic aspects and tell stories about dragons, knights, gladiators, with the sword element never leaving from the foreground. These characteristics create a consistency throughout the whole album, helping it not to have any weak or dull moments. 

In regards to the songs, any of them can be liked equally with the others. Personal favorite moments are the explosive ''Dragonheart'', the hammering ''Bloodbath of Knights'' and the boisterous ''Steel Invaders''. An absolute must for the lovers of epic metal.

Crimson Glory - Crimson Glory (1986)

Genre: Heavy/Progressive Metal

Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα ντεμπούτα άλμπουμς γιατι πιστεύω λένε πολλά για την εκάστοτε μπάντα. Ειναι η ίδια περίπτωση όπως και στην καθημερινότητα που λέμε οτι η πρώτη εντύπωση μετρά πάρα πολύ. Οι Crimson Glory μου άφησαν μια από τις καλύτερες των εντυπώσεων με την ομότιτλη τους δουλειά.  Η τεχνική τους κατάρτηση και η μουσική τους ιδιοφυία ξεδιπλώνεται μέσα σε ένα σαραντάλεπτο και πριν καν τελειώσει το ταξίδι περιμένεις με ανυπομονησία την επόμενη τους δουλειά. Με ένα ήχο ωμό και ακατέργαστο ενθουσιάζει αυτον που δεν τους ξανάκουσε, ενώ οι λάτρεις του είδους ακόμα αναρωτιούνται πως δεν άντεξε αυτη η μπάντα στο πέρασμα του χρόνου.

Η φωνή του Midnight και μόνο αξίζει μια εκτενής παράγραφο μόνη της αλλα θα αρκεστώ στα βασικά. Από τα πρώτα λέπτα του δίσκου γινεται αντιληπτό οτι πρόκειται για μια μοναδική, εξωπραγματική φωνή που σπάνια κανείς συναντά. Ειναι το στοιχείο το οποίο τραβά τα βλέμματα αφού μπορει να πιάσει μέχρι και τις πιο ψηλές νότες του πενταγράμμου με τρομερή ευκολία αφήνωντας σε να απορείς αν ειναι αληθινή η προιόν κάποιου εφέ στο στούντιο. Απλά απίστευτη.

Τα ''Dragon Lady'', ''Azrael'' και ''Lost Reflection'' ειναι σημεία αναφοράς πιστεύω στο άλμπουμ. Το πρώτο περιέχει αρκετό ηλεκτρισμό ούτως ώστε να σου εμπεδώσει για τα κάλα το πιασάρικο του ρεφραίν, ενώ το ''Αzrael'' ξεκινά με απαλά αγγίγματα στην ακουστική κιθάρα και καταλήγει ως ένα μεγαθήριο με εκπληκτικά riffs και μια groovy μπασογραμμή. Το τελευταίο ειναι το τραγούδι με το οποίο κλείνει ο δίσκος και πραγματικά προκαλεί συγκίνηση με τον Midnight να δίνει ρεσιτάλ φωνητικών. Ειναι μια σκοτεινή, ανατριχιαστική μπαλάντα που με την εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργείται καθηλώνει τον οποιονδήποτε. Χωρίς να θέλω να βάλω στο περιθώριο τα υπόλοιπα τραγούδια απλά να αναφερθώ στην απλότητα του ''Angels of War'', τον μυστικισμό του ''Queen of The Masquerade'', τον δυναμισμό που εκπέμπει το ''Heart of Steel'' και το ελκυστικό σόλο του αγαπημένου μου ''Valhalla''.

Με στόχο να πετύχουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα κρατούν ένα μέτριο τέμπο και θυσιάζουν έτσι τις γρηγορες ταχύτητες, γεγονός που κάνει τον δίσκο αυτο ακόμα πιο συμπαγές. Υπάρχουν δύο λόγοι που πιστεύω οτι κρατούν αυτο τον δίσκο μακριά από την τελειότητα. Πρώτον, οτι το ''Mayday'' δεν κολλούσε στην εικόνα και έπρεπε να αποφευχθεί και δεύτερο, στο γεγονος οτι η παραγωγή μπορουσε να γινει πολύ καλύτερη και να ανεβάσει το άλμπουμ σε αλλο επίπεδο. Παρόλα αυτα, ειναι ένας αναγκαίος δίσκος για να μπει στην συλλογή.

1. ''Valhalla'' (3:46)

2. ''Dragon Lady'' (4:21)

 3. ''Heart of Steel'' (6:07)

4. ''Azrael'' (5:42)

5. ''Mayday'' (2:59)

6. ''Queen of The Masquerade'' (5:27)

7. ''Angels of War'' (5:23)

8. ''Lost Reflection'' (4:43)

I have a special feeling when it comes to debut albums because I believe they say a lot about a specific band. It is the same phrase as we use in the every-day life that 'the first impression is the best impression'. That being the case, Crimson Glory left me one of the best impressions when I heard their self-titled album. Their technical expertise and talent unwinds within fourty minutes and before this masterpiece ends you impatiently wait for their next work. Their sound is both raw and rough enough to carry away the listener who has never heard of them before, while those who are familiar with the band are still wondering how they didn't stand the test of time. 

Midnight's voice deserves a lengthy paragraph by itself, however I will stick to the basics. From the first moments of the album it's becoming apparent that this is a unique, god-sent voice which is rarely found. It is the characteristic that draws attention and can perform even the highest notes with such an easiness which makes you wonder if this is real or a studio effect. Simply amazing.

''Dragon Lady'', ''Azrael'' and ''Lost Reflection'' are the key moments in my opinion here. The first one contains the required electricity in order to embed you it's catchy refrain, while ''Azrael'' begins with soft touches on the acoustic guitar and results in a monstrous song with great riffs and a groovy bass line. The last one, which is also the closing song of the album, has such an emotion and thrill that results into Midnight giving a recital of vocal abilities. It is a dark and gruesome ballad with a creepy tone which can nail anyone. Without wanting to push aside the rest songs, I should mention the simplicity of ''Angels of War'', the mysticism of ''Queen of the Masquerade'', the dynamic behind ''Heart of Steel'' and the attractive solo in my favourite ''Valhalla''.

Having as their primary target the creation of the right atmosphere, the band sacrifices the fast speeds in order to keep a mid-tempo throughout the album. Effectively, this makes the album appearing more solid. There are two reasons in my opinion that drives this album a bit away from perfection: first, the song ''Mayday'' had nothing to do with the whole album and I believe it would be better if it was avoided and secondly, the fact that production could have been much better and thus lift it to the top level. Despite these facts, it is an absolute must for any metal collection.

Firewind - Allegiance

Genre: Power Metal

Από το παρθενικό Nocturnal Symphony (1998)  μέχρι και το Allegiance το 2006 άλλαξαν πολλά στους Firewind τόσο από πλευράς στυλ όσο και σε σύνθεση. Το μόνο που έμεινε σταθερό ειναι ο ηγέτης και δημιουργός της μπάντας Gus. G και τα αξιοπρόσεκτα του riffs. Όχι οτι τα κομμάτια του Between Heaven and Hell (2002) έχαναν σε ενέργεια (βλέπε ''Warrior'', ''Destination Forever''), ούτε οτι το Burning Earth (2003) έχανε σε δυναμισμό (βλέπε ''I am the Anger'', ''The Fire and the Fury'') αλλα κάτι έλειπε για να ανεβάσει την μπάντα σε ένα άλλο επίπεδο. Αυτο το στοιχείο ήταν η μελωδικότητα, κάτι που έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό στο Allegiance. Ένας από τους κύριους λόγους ήταν η μεγάλη συνεισφορά του Bob Katsionis (πλήκτρα) στην μουσική της μπάντας, αφού ήρθε στο προσκήνιο μετα την μηδαμινή του παρουσία στο Forged By Fire (2005). 

Το συγκεκριμένο άλμπουμ σηματοδοτεί το ντεμπούτο του Apollo Papathanasio στα φωνητικά και του Mark Cross στα τύμπανα. Ο Apollo δέχθηκε αυστηρή κριτική κυρίως για τα τεχνικά χαρακτηριστικά του και πολλοί ίσως να απόρρησαν με αυτη την επιλογή του Gus. Μπορει να μην εχει το εύρος της φωνής του Stephen Fredrick αλλα πιστεύω οτι έφερε μια δυναμική και μια καινούργια προσέγγιση στο συγκρότημα (''Insanity'', ''Ready To Strike''), γι'αυτο εξάλλου συνεχίζει να ειναι και ο τραγουδιστής. Επίσης συμμετέχει ενεργά στους στοίχους σχεδόν όλων των τραγουδιών κάτι που ήταν πάντα η αρμοδιότητα του Gus. Από την αλλη, ο Cross ξεχωρίζει σε αρκετά σημεία λόγω του εκρηκτικού του παιξίματος (''Allegiance'', ''Till The End of Time'', ''Dreamchaser'') αλλα δεν άντεξε να καθιερωθεί στην μετέπειτα ιστορία της μπάντας.

Από τον συγκεκριμένο δίσκο ξεχωρίζω ιδιαίτερα το εναρκτήριο ''Allegiance'' με το Gus να παραδίδει ένα καταιγιστικό riffing που θυμίζει προηγούμενες του συνθέσεις, το απλοϊκό (σε στοίχους και εκτέλεση) αλλα ταυτόχρονα μελωδικό ''Falling To Pieces'', το κάπως ελαφρύ (σε σχέση με τον όλο δίσκο) αλλα συνάμα ενδιαφέρον ''Breaking the Silence'' με την δυναμική παρουσία της Tara Teresa και το σόλο στα πλήκτρα που θυμίζει έντονα τον Jordan Rudess (Dream Theater) και το mid-tempo ''The Essence'' που έχει μια διαφορετική προσέγγιση και ίσως από τους καλύτερους στοίχους του άλμπουμ. Στα συν πρεπει να τονήσω και την πολύ σπουδαία δουλειά που έγινε στην παραγωγή και το μιξάρισμα του δίσκου που βοηθούν το συγκρότημα να ακούγεται πιο ώριμο και συμπαγές.
 
Γενικά πιστεύω ειναι μια πολύ καλή δουλειά με ομοιόμορφες αλλαγες στο τέμπο μεταξύ των τραγουδιών. Μπορεί οι στοίχοι να ειναι στην πλειοψηφία των τραγουδιών απλοί και χωρίς πολλη πρωτοτυπία αλλα εντούτοις περιέχουν αρκετό συναίσθημα, χωρίς να γινονται δραματικοί. Ειναι ίσως ενα από τα μοναδικά συγκροτήματα στον χώρο της power metal που σιγουρα προσέγγισαν ενα πιο ευρύ κοινό κυρίως με κάποια radio friendly τραγούδια τους όπως για παράδειγμα το ''Falling to Pieces'' και το ''Breaking the Silence'', χωρίς όμως να χαλάσουν την εικόνα τους και να δημιουργήσουν έτσι ένα πολυπρόσωπο ύφος.    

1. Allegiance (3:41)

2. Insanity (4:29)

3. Falling To Pieces (4:03)

4. Ready To Strike (4:35)  

5. Breaking The Silence (4:03)

6. Deliverance (6:07)

7. Till The End Of Time (4:36)

8. Dreamchaser (4:07)

9. Before The Storm (3:42)

10. The Essence (4:19)

11. Where Do We Go From Here (3:57)

From their inaugural Nocturnal Symphony (1998) and until Allegiance in 2006, Firewind changed a lot in terms of composition and style. The only thing that remained constant is the leader and shredd-master Gus G. and his remarkable riffs. Not that songs in Between Heaven and Hell (2002) lacked of energy (see ''Warrior'', ''Destination Forever'') or Burning Earth's (2003) had less power (see ''I am the Anger'', ''The Fire and the Fury''), but it was obvious that something was missing in order for the band to step on a higher level. That element was melodiousness, and it is very perceivable in Allegiance. One of the main reasons for that to happen was the big contribution in regards to the music from Bob Katsionis (keyboards), since he came to the foreground after being almost 'invisible' in Forged By Fire (2005).

The specific album marks the debut of Apollo Papathanasio on vocals and Mark Cross on drums. Apollo underwent a lot of criticism about his vocal capabilities and many might have been surprised about this choice from Gus. He may not have the aggressive voice of Stephen Fredrick but in my opinion he brought a new dynamic approach into the band (''Insanity'', ''Ready To Strike'') and for that reason he is still the singer. In addition, he participates and contributes lyrically, a job previously done solely by Gus. On the other hand, Cross stands out in many parts due to his eruptive drum play (''Allegiance'', ''Till the End of Time'', ''Dreamchaser'') however he did not manage to convince and thus departed a couple of years later.


From the specific album I especially distinguish ''Allegiance'' with the boisterous guitar riff reminding me of the band's older songs, the simplistic (in terms of lyrics and execution) but catchy and melodic ''Falling to Pieces'', the somehow 'lighter' (in respect to the overall album) but nonetheless interesting ''Breaking the Silence'' with Tara Teresa sharing the vocals with Apollo and the keyboard solo reminding the likes of Jordan Rudess (Dream Theater) and finally the mid-tempo ''The Essence'' which has a different approach and some of the best lyrics on the album. I would also give a thumbs up for the great work made in regards to the production and mixing of the album, characteristics that helped the band appear more mature and solid.  

All in all, the album has uniformity and solidness. Lyrics in their majority are simple and far from originality however, they contain a lot of emotion without being dramatic. In addition, the band showed diversity because of the fact that they dared to approach a wider audience with some radio friendly songs such as ''Falling To Pieces'' and ''Breaking The Silence'' without losing their image.