Το ομότιτλο άλμπουμ ήταν σίγουρα μια προειδοποιηση για τις δυνατότητες αυτου του γκρουπ αλλα πολύ λίγοι το έλαβαν υπόψη. Απόδειξη του γεγονοτος, το οτι δεν κυκλοφόρησε καθόλου στην Αμερική. Το Transcendence αποτελεί το απόγειο της μπάντας, ένα έπος που δυστυχώς δεν ειχε την ανάλογη συνέχεια. Οι Crimson Glory συνεχίζουν το ταξίδι τους ακριβώς από το σημείο που το άφησαν: αυτο της μελωδικότητας, των συναρπαστικών ρυθμών και των μοναδικών ερμηνειών σε όλα τα μήκη και πλάτη, κάνωντας μέχρι και την υπέρβαση. Ένα από τα σημαντικά πλην που επισήμανα οταν άκουσα το πρώτο άλμπουμ, ήταν η κακή παραγωγή που έριχνε τα επίπεδα της μπάντας. Ευτυχώς ήταν ένα από τα πράγματα που άλλαξαν με την νέα δουλειά και τα αποτελέσματα ειναι εμφανής από το πρώτο κιόλας τραγούδι: γυαλιστερός, καθαρός ήχος που τονίζει τις λεπτομέρειες. Μια σύγκριση του ''Lady of Winter'' με το αντίστοιχο ''Valhalla'' νομίζω πείθει αρκετά.
Εκεί που πίστεψα με το τέλος του Crimson Glory οτι η μπάντα ίσως σκεφτεί να αλλάξει κάποια χαρακτηριστικά (λόγω και της μηδαμινής σημασίας που είσπραξε), παρουσιάζεται πιο ελεύθερη και πεπεισμένη οτι η μουσική που παίζει της ταιριάζει: παίζει πιο άνετα το metal που ξέρει καλύτερα χωρίς να κρύβεται πίσω από τα ''πρεπει'' της δισκογραφικής και των άλλων συμφερόντων. Το καθένα από τα τραγούδια ειναι ένα δείγμα καλογυαλισμένου και αστραφτερού metal, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από παρόμοια της εποχής. Από τα κοφτερά riffs του ''Lady of Winter'' μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του ομότιτλου ''Transcendence'' το ταξίδι στα άστρα ειναι συναρπαστικό. Στο ενδιάμεσο θα συναντήσεις μεταξύ άλλων το επιθετικότατο ντουέτο ''Red Sharks'' και ''Where Dragons Rule'', το μελαγχολικό ''Burning Bridges'' και το εμπνευστικό (για τις μπάντες της σημερινής εποχής) ''Eternal World''. Εκεί όμως που πιστευω οτι πρεπει να δώθει προσοχή ειναι στα παρακάτω:
1. ''Masque of the Red Death''. Με το αρχικό riff να τρυπάει τύμπανα και το κολλητικό του ρεφραίν που θα σε παρασύρει σε ένα ατελείωτο head-banging
2. ''In Dark Places''. Το επικό τραγούδι του δίσκου με το μέτριο τέμπο, που συνδυάζει μελωδικότητα και κιθαριστικές αρμονίες.
3. ''Lonely''. Το εμπορικό τραγούδι του άλμπουμ που ξεκινά με απαλά και βελούδινα φωνητικά και εξελίσσεται σε ένα ύμνο της metal κρατώντας την 'μεταλλική' του αξιοπρέπεια σε όλες τις φάσεις.
4. ''Painted Skies''. Με περισσότερη μελωδικότητα παρά riffing, άψογο πάντρεμα του δυναμισμού και του συναισθήματος προκαλέιται συγκίνηση και δέος. Ειναι το αγαπημένο μου τραγούδι όχι μόνο του δίσκου αλλά και της μπάντας συνολικά.
Ο δίσκος πέρα από την τεχνική κατάρτιση του Drenning (κιθάρα) όσο και τον τρομερό επαγγελματισμό του Jeff Lords (μπάσο), έχει και πάλι στο επίκεντρο την κρυστάλλινη φωνή του Midnight όπου σε κάθε τραγούδι δείχνει τι θα πει εξαίρετος τραγουδιστής. Όπως προανάφερα έχει γίνει αισθητή βελτίωση στην παραγωγή και έτσι οι Crimson Glory καταφέρνουν με μόλις δύο άλμπουμς να σταθεροποιήσουν την θέση τους ανάμεσα στα καλύτερα metal συγκροτήματα των 80s.
1. ''Lady of Winter'' (4:00)
2. ''Red Sharks'' (4:52)
3. ''Painted Skies (5:16)
4. ''Masque of The Red Death'' (4:15)
5. ''In Dark Places'' (7:03)
6. ''Where Dragons Rule'' (5:07)
7. ''Lonely'' (5:18)
8. ''Burning Bridges'' (6:32)
9. ''Eternal World'' (3:54)
10. ''Transcendence'' (4:34)
The self-titled album was just a warning about the potentials of this group, however only a few gave the appropriate attention. The proof about the fact is that the album got no distribution at all in the US. Transcendence represents the band's highlight, an epic point in time that unfortunately had no continuity in metal paths. Crimson Glory continue their journey from the point which they left us in the first album: that of melodiousness, exciting rhythms and of unique songs. One of the negatives that I had singled out and mentioned when I heard Crimson Glory (1986), was the bad production which left the band standing at a lower level than the one it deserved. Fortunately, it was one of the things that changed and the results are obvious from the first song: a shining, clear sound which highlights the details. A contrast between ''Lady of Winter'' with the respective ''Valhalla'' I think will convince you.
There was a point where I thought the band might think to change some of its characteristics by the end of the first album (because of the minor attention it was given), however I was totally mistaken. The group appears more unfettered and assured that they know what they are doing and by playing the kind of metal they know best, they do not pay attention to the 'musts' of their label company and to other parties which have financial interests. Each of the ten songs is an example of glitter-shining, well-cut, polished steel which has nothing to envy from similar albums of the era. From ''Lady of Winter'' sharp riffs until the last second of the self-titled ''Transcendence'', the journey to the stars is magnificent. During that journey you will meet the aggressive duet of ''Red Sharks'' and ''Where Dragons Rule'', the melancholic ''Burning Bridges'' and the inspirational ''Eternal World''. The points which I believe must given attention are the following:
1. ''Masque of The Red Death'', with the opening riff drilling your ears and the catchy refrain which will lead you to an endless head banging,
2. ''In Dark Places'', the epic mid-tempo song of the album which combines fine tuning and guitar harmonies
3. ''Lonely'', the commercial song of the album which begins with soft and velvet vocals but transforms to a hymn of metal, keeping its metal dignity until the end and,
4. ''Painted Skies''. With more melody than riffing, the marriage between dynamism and emotion is exceptional. Personally, it causes me thrill and excitement and I should dare and say that this is my favourite song of this band.
Way past Drenning's (lead guitars) technical abilities and Lords' (bass) professionalism, the specific album highlights once again Midnight's crystal voice which shows what a splendid singer he was. As I have mentioned above, there is an undeniable improvement in terms of production and in this way Crimson Glory manage to solidify their status as one of the best metal bands of the 80s.
''Spread your wings you can fly,
Εκεί που πίστεψα με το τέλος του Crimson Glory οτι η μπάντα ίσως σκεφτεί να αλλάξει κάποια χαρακτηριστικά (λόγω και της μηδαμινής σημασίας που είσπραξε), παρουσιάζεται πιο ελεύθερη και πεπεισμένη οτι η μουσική που παίζει της ταιριάζει: παίζει πιο άνετα το metal που ξέρει καλύτερα χωρίς να κρύβεται πίσω από τα ''πρεπει'' της δισκογραφικής και των άλλων συμφερόντων. Το καθένα από τα τραγούδια ειναι ένα δείγμα καλογυαλισμένου και αστραφτερού metal, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από παρόμοια της εποχής. Από τα κοφτερά riffs του ''Lady of Winter'' μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του ομότιτλου ''Transcendence'' το ταξίδι στα άστρα ειναι συναρπαστικό. Στο ενδιάμεσο θα συναντήσεις μεταξύ άλλων το επιθετικότατο ντουέτο ''Red Sharks'' και ''Where Dragons Rule'', το μελαγχολικό ''Burning Bridges'' και το εμπνευστικό (για τις μπάντες της σημερινής εποχής) ''Eternal World''. Εκεί όμως που πιστευω οτι πρεπει να δώθει προσοχή ειναι στα παρακάτω:
1. ''Masque of the Red Death''. Με το αρχικό riff να τρυπάει τύμπανα και το κολλητικό του ρεφραίν που θα σε παρασύρει σε ένα ατελείωτο head-banging
2. ''In Dark Places''. Το επικό τραγούδι του δίσκου με το μέτριο τέμπο, που συνδυάζει μελωδικότητα και κιθαριστικές αρμονίες.
3. ''Lonely''. Το εμπορικό τραγούδι του άλμπουμ που ξεκινά με απαλά και βελούδινα φωνητικά και εξελίσσεται σε ένα ύμνο της metal κρατώντας την 'μεταλλική' του αξιοπρέπεια σε όλες τις φάσεις.
4. ''Painted Skies''. Με περισσότερη μελωδικότητα παρά riffing, άψογο πάντρεμα του δυναμισμού και του συναισθήματος προκαλέιται συγκίνηση και δέος. Ειναι το αγαπημένο μου τραγούδι όχι μόνο του δίσκου αλλά και της μπάντας συνολικά.
Ο δίσκος πέρα από την τεχνική κατάρτιση του Drenning (κιθάρα) όσο και τον τρομερό επαγγελματισμό του Jeff Lords (μπάσο), έχει και πάλι στο επίκεντρο την κρυστάλλινη φωνή του Midnight όπου σε κάθε τραγούδι δείχνει τι θα πει εξαίρετος τραγουδιστής. Όπως προανάφερα έχει γίνει αισθητή βελτίωση στην παραγωγή και έτσι οι Crimson Glory καταφέρνουν με μόλις δύο άλμπουμς να σταθεροποιήσουν την θέση τους ανάμεσα στα καλύτερα metal συγκροτήματα των 80s.
1. ''Lady of Winter'' (4:00)
2. ''Red Sharks'' (4:52)
3. ''Painted Skies (5:16)
4. ''Masque of The Red Death'' (4:15)
5. ''In Dark Places'' (7:03)
6. ''Where Dragons Rule'' (5:07)
7. ''Lonely'' (5:18)
8. ''Burning Bridges'' (6:32)
9. ''Eternal World'' (3:54)
10. ''Transcendence'' (4:34)
There was a point where I thought the band might think to change some of its characteristics by the end of the first album (because of the minor attention it was given), however I was totally mistaken. The group appears more unfettered and assured that they know what they are doing and by playing the kind of metal they know best, they do not pay attention to the 'musts' of their label company and to other parties which have financial interests. Each of the ten songs is an example of glitter-shining, well-cut, polished steel which has nothing to envy from similar albums of the era. From ''Lady of Winter'' sharp riffs until the last second of the self-titled ''Transcendence'', the journey to the stars is magnificent. During that journey you will meet the aggressive duet of ''Red Sharks'' and ''Where Dragons Rule'', the melancholic ''Burning Bridges'' and the inspirational ''Eternal World''. The points which I believe must given attention are the following:
1. ''Masque of The Red Death'', with the opening riff drilling your ears and the catchy refrain which will lead you to an endless head banging,
2. ''In Dark Places'', the epic mid-tempo song of the album which combines fine tuning and guitar harmonies
3. ''Lonely'', the commercial song of the album which begins with soft and velvet vocals but transforms to a hymn of metal, keeping its metal dignity until the end and,
4. ''Painted Skies''. With more melody than riffing, the marriage between dynamism and emotion is exceptional. Personally, it causes me thrill and excitement and I should dare and say that this is my favourite song of this band.
Way past Drenning's (lead guitars) technical abilities and Lords' (bass) professionalism, the specific album highlights once again Midnight's crystal voice which shows what a splendid singer he was. As I have mentioned above, there is an undeniable improvement in terms of production and in this way Crimson Glory manage to solidify their status as one of the best metal bands of the 80s.
''Spread your wings you can fly,
but the dove is never free,
in painted skies that shade the color of your dreams''
No comments:
Post a Comment