Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα ντεμπούτα άλμπουμς γιατι πιστεύω λένε πολλά για την εκάστοτε μπάντα. Ειναι η ίδια περίπτωση όπως και στην καθημερινότητα που λέμε οτι η πρώτη εντύπωση μετρά πάρα πολύ. Οι Crimson Glory μου άφησαν μια από τις καλύτερες των εντυπώσεων με την ομότιτλη τους δουλειά. Η τεχνική τους κατάρτηση και η μουσική τους ιδιοφυία ξεδιπλώνεται μέσα σε ένα σαραντάλεπτο και πριν καν τελειώσει το ταξίδι περιμένεις με ανυπομονησία την επόμενη τους δουλειά. Με ένα ήχο ωμό και ακατέργαστο ενθουσιάζει αυτον που δεν τους ξανάκουσε, ενώ οι λάτρεις του είδους ακόμα αναρωτιούνται πως δεν άντεξε αυτη η μπάντα στο πέρασμα του χρόνου.
Η φωνή του Midnight και μόνο αξίζει μια εκτενής παράγραφο μόνη της αλλα θα αρκεστώ στα βασικά. Από τα πρώτα λέπτα του δίσκου γινεται αντιληπτό οτι πρόκειται για μια μοναδική, εξωπραγματική φωνή που σπάνια κανείς συναντά. Ειναι το στοιχείο το οποίο τραβά τα βλέμματα αφού μπορει να πιάσει μέχρι και τις πιο ψηλές νότες του πενταγράμμου με τρομερή ευκολία αφήνωντας σε να απορείς αν ειναι αληθινή η προιόν κάποιου εφέ στο στούντιο. Απλά απίστευτη.
Τα ''Dragon Lady'', ''Azrael'' και ''Lost Reflection'' ειναι σημεία αναφοράς πιστεύω στο άλμπουμ. Το πρώτο περιέχει αρκετό ηλεκτρισμό ούτως ώστε να σου εμπεδώσει για τα κάλα το πιασάρικο του ρεφραίν, ενώ το ''Αzrael'' ξεκινά με απαλά αγγίγματα στην ακουστική κιθάρα και καταλήγει ως ένα μεγαθήριο με εκπληκτικά riffs και μια groovy μπασογραμμή. Το τελευταίο ειναι το τραγούδι με το οποίο κλείνει ο δίσκος και πραγματικά προκαλεί συγκίνηση με τον Midnight να δίνει ρεσιτάλ φωνητικών. Ειναι μια σκοτεινή, ανατριχιαστική μπαλάντα που με την εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργείται καθηλώνει τον οποιονδήποτε. Χωρίς να θέλω να βάλω στο περιθώριο τα υπόλοιπα τραγούδια απλά να αναφερθώ στην απλότητα του ''Angels of War'', τον μυστικισμό του ''Queen of The Masquerade'', τον δυναμισμό που εκπέμπει το ''Heart of Steel'' και το ελκυστικό σόλο του αγαπημένου μου ''Valhalla''.
Τα ''Dragon Lady'', ''Azrael'' και ''Lost Reflection'' ειναι σημεία αναφοράς πιστεύω στο άλμπουμ. Το πρώτο περιέχει αρκετό ηλεκτρισμό ούτως ώστε να σου εμπεδώσει για τα κάλα το πιασάρικο του ρεφραίν, ενώ το ''Αzrael'' ξεκινά με απαλά αγγίγματα στην ακουστική κιθάρα και καταλήγει ως ένα μεγαθήριο με εκπληκτικά riffs και μια groovy μπασογραμμή. Το τελευταίο ειναι το τραγούδι με το οποίο κλείνει ο δίσκος και πραγματικά προκαλεί συγκίνηση με τον Midnight να δίνει ρεσιτάλ φωνητικών. Ειναι μια σκοτεινή, ανατριχιαστική μπαλάντα που με την εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργείται καθηλώνει τον οποιονδήποτε. Χωρίς να θέλω να βάλω στο περιθώριο τα υπόλοιπα τραγούδια απλά να αναφερθώ στην απλότητα του ''Angels of War'', τον μυστικισμό του ''Queen of The Masquerade'', τον δυναμισμό που εκπέμπει το ''Heart of Steel'' και το ελκυστικό σόλο του αγαπημένου μου ''Valhalla''.
Με στόχο να πετύχουν
την κατάλληλη ατμόσφαιρα κρατούν ένα μέτριο τέμπο και θυσιάζουν έτσι τις
γρηγορες ταχύτητες, γεγονός που κάνει τον δίσκο αυτο ακόμα πιο
συμπαγές. Υπάρχουν δύο λόγοι που πιστεύω οτι κρατούν αυτο τον δίσκο μακριά από την τελειότητα. Πρώτον, οτι το ''Mayday'' δεν κολλούσε στην εικόνα και έπρεπε να αποφευχθεί και δεύτερο, στο γεγονος οτι η παραγωγή μπορουσε να γινει πολύ καλύτερη και να ανεβάσει το άλμπουμ σε αλλο επίπεδο. Παρόλα αυτα, ειναι ένας αναγκαίος δίσκος για να μπει στην συλλογή.
1. ''Valhalla'' (3:46)
2. ''Dragon Lady'' (4:21)
3. ''Heart of Steel'' (6:07)
4. ''Azrael'' (5:42)
5. ''Mayday'' (2:59)
6. ''Queen of The Masquerade'' (5:27)
7. ''Angels of War'' (5:23)
8. ''Lost Reflection'' (4:43)
I have a special feeling when it comes to debut albums because I believe they say a lot about a specific band. It is the same phrase as we use in the every-day life that 'the first impression is the best impression'. That being the case, Crimson Glory left me one of the best impressions when I heard their self-titled album. Their technical expertise and talent unwinds within fourty minutes and before this masterpiece ends you impatiently wait for their next work. Their sound is both raw and rough enough to carry away the listener who has never heard of them before, while those who are familiar with the band are still wondering how they didn't stand the test of time.
Midnight's voice deserves a lengthy paragraph by itself, however I will stick to the basics. From the first moments of the album it's becoming apparent that this is a unique, god-sent voice which is rarely found. It is the characteristic that draws attention and can perform even the highest notes with such an easiness which makes you wonder if this is real or a studio effect. Simply amazing.
''Dragon Lady'', ''Azrael'' and ''Lost Reflection'' are the key moments in my opinion here. The first one contains the required electricity in order to embed you it's catchy refrain, while ''Azrael'' begins with soft touches on the acoustic guitar and results in a monstrous song with great riffs and a groovy bass line. The last one, which is also the closing song of the album, has such an emotion and thrill that results into Midnight giving a recital of vocal abilities. It is a dark and gruesome ballad with a creepy tone which can nail anyone. Without wanting to push aside the rest songs, I should mention the simplicity of ''Angels of War'', the mysticism of ''Queen of the Masquerade'', the dynamic behind ''Heart of Steel'' and the attractive solo in my favourite ''Valhalla''.
Having as their primary target the creation of the right atmosphere, the band sacrifices the fast speeds in order to keep a mid-tempo throughout the album. Effectively, this makes the album appearing more solid. There are two reasons in my opinion that drives this album a bit away from perfection: first, the song ''Mayday'' had nothing to do with the whole album and I believe it would be better if it was avoided and secondly, the fact that production could have been much better and thus lift it to the top level. Despite these facts, it is an absolute must for any metal collection.
No comments:
Post a Comment