Μπορει ο Sebastian Bach να μπαινοβγαίνει συνεχώς στα δικαστήρια με τα υπόλοιπα μέλη των Skid Row και κάθε τρεις και λίγο σε κάθε του συνέντευξη να μιλά με τα χειρότερα λόγια για αυτη την συνεργασία τους, αλλα πραγματικά αυτο δεν με απασχολεί καθόλου. Ούτε έχω την παραμικρή άποψη για το ποιος φταίει στο συγκεκριμένο θέμα και ούτε πρόκειται να πάρω ποτε θέση επειδή πραγματικά δεν με ενδιαφέρει. Αυτο που με ενδιαφέρει ειναι το γεγονός οτι αυτη η ομάδα μου πρόσφερε αυτο τον τεράστιο δίσκο. Έμαθα να θυμάμαι άτομα, πόσο απειθάρχητοι μπορουν να γινουν οι νέοι, καθώς και την ιστορία του δεκα-οχτάχρονου Ρίκι που θα μείνει στην φυλακή για μια ζωή.
Ειναι ένας από αυτους τους δίσκους που έχω στην συλλογή μου και καμαρώνω που τον εχω. Ενας αλήτικος, τσαμπουκαλεμένος δίσκος ο οποίος βγάζει προς τα έξω τα χαρακτηριστικά αυτης της μπάντας. Κινείται στις ίδιες γραμμες όπως οι Bon Jovi στους πρώτους τους δίσκους, τους Guns N' Roses και οι ομοιότητες με Motley Crue και Warrant ειναι εμφανής.
Ο οδοστρωτήρας που ακούει στο όνομα Skid Row ξεκινά με το ''Big Guns'' στο οποίο μπαινουν οι απαραίτητες βάσεις για να αρχίσει ο Bach και η παρέα του να ξεδιπλώνουν το αστείρευτο τους ταλέντο. Ειναι το τραγούδι με το οποίο ο ακροατής αρχίζει να καταλαβένει τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ηχηρό riffιng, φωνητικά που περιέχουν ένταση και θυμό και τα περίτεχνα σόλα ειναι τα βασικά συστατικά της χημείας των Αμερικανών στον δίσκο. Κάπως ετσι ειναι και η πλειοψηφία των κομματιών και ελάχιστες φορές η μπάντα παρεκκλίνει από αυτη την φόρμουλα. Πάντως σε όσα σημεία το έπραξε, το πέτυχε και με το παραπάνω. Για του λόγου το αληθές, μια φορά αρκεί για το ''Youth Gone Wild'', το τραγούδι-ορόσημο στον δίσκο κατά την άποψη μου. Μέσα σε ένα τρίλεπτο η μπάντα καταθέτει με δυναμισμό και φοβερή στοιχομυθία έναν ύμνο του glam, που σε κάνει να θελεις να γυρισεις πίσω στο χρόνο, να φορέσεις τα δερμάτινα σου και να γινεις ο μάγκας που ίσουν κάποτε ή παντα ήθελες να γινεις.
Από το άλμπουμ ασφαλώς και δεν λείπουν και τα συναισθηματικά σημεία της μπάντας. Το ''18 and Life'' ειναι μια υπέροχη μπαλάντα που εξιστορεί για τον νεαρό Ρίκι ο οποιος μονος του καθόρισε το μελλον του οπου θα το περάσει για μια ζωή στην φυλακή. Εκτός από τους υπέροχους στοίχους του Sabo και την επιδέξια ερμηνεία του Bach στα φωνητικά, αξίζει να προσέξει κανεις το γοητευτικό σόλο στην κιθάρα που δένει άψογα και δεν γινεται ακραίο. Τέλος, στο ''I Remember You'' μας παρουσιάζεται η ευαίσθητη πλευρά αυτης της παρέας από το New Jersey: καλαίσθητοι στοίχοι που κρύβουν την λησμονιά και εκφράζονται με ειλικρίνεια και πάθος από τον Sebastian Bach που φαινεται οτι νιώθει πραγματικά αυτο για το οποίο τραγουδά. Το ίδιο επίσης ισχύει και για τον Scotti Hill ο οποίος παραδίδει ένα υπνωτιστικό σόλο στην κιθάρα μη ξεφεύγωντας από την ουσία.
Συνολικά σαν δίσκος πιστευω οτι ειναι πολύ καλός αφού κρατά μια σταθερή ροή και απλά σε κάποιες φάσεις ακουμπά το τέλειο. Σημαντικό ρόλο όμως που βοηθά στο γεγονος να τον ακούσεις καλύτερα και να δημιουργήσεις αυτην την εικόνα, ειναι η τοποθέτηση των τραγουδιών του άλμπουμ που τον ανεβάζουν σε μια άλλη διάσταση και αυτα δεν ειναι αλλα από τα τρια singles που ανάφερα πιο πάνω. Ειναι τοποθετημένα στα σημεία όπου ο ακροατής ξέρει οτι ακούει κατι πολύ καλό αλλα περιμένει το κάτι παραπάνω, το αποκορύφωμα. Επίτηδες στάθηκα σε αυτα τα τρια για να τονίσω την σημαντικότητα και την βαρύτητα που έχουν στο συγκεκριμνένο δίσκο. Τρία singles το ένα καλύτερο από το άλλο, εκτοξεύοντας τις πωλήσεις του δίσκου κάνοντας τον 5 φορές πλατινένιο.
Ο οδοστρωτήρας που ακούει στο όνομα Skid Row ξεκινά με το ''Big Guns'' στο οποίο μπαινουν οι απαραίτητες βάσεις για να αρχίσει ο Bach και η παρέα του να ξεδιπλώνουν το αστείρευτο τους ταλέντο. Ειναι το τραγούδι με το οποίο ο ακροατής αρχίζει να καταλαβένει τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ηχηρό riffιng, φωνητικά που περιέχουν ένταση και θυμό και τα περίτεχνα σόλα ειναι τα βασικά συστατικά της χημείας των Αμερικανών στον δίσκο. Κάπως ετσι ειναι και η πλειοψηφία των κομματιών και ελάχιστες φορές η μπάντα παρεκκλίνει από αυτη την φόρμουλα. Πάντως σε όσα σημεία το έπραξε, το πέτυχε και με το παραπάνω. Για του λόγου το αληθές, μια φορά αρκεί για το ''Youth Gone Wild'', το τραγούδι-ορόσημο στον δίσκο κατά την άποψη μου. Μέσα σε ένα τρίλεπτο η μπάντα καταθέτει με δυναμισμό και φοβερή στοιχομυθία έναν ύμνο του glam, που σε κάνει να θελεις να γυρισεις πίσω στο χρόνο, να φορέσεις τα δερμάτινα σου και να γινεις ο μάγκας που ίσουν κάποτε ή παντα ήθελες να γινεις.
Από το άλμπουμ ασφαλώς και δεν λείπουν και τα συναισθηματικά σημεία της μπάντας. Το ''18 and Life'' ειναι μια υπέροχη μπαλάντα που εξιστορεί για τον νεαρό Ρίκι ο οποιος μονος του καθόρισε το μελλον του οπου θα το περάσει για μια ζωή στην φυλακή. Εκτός από τους υπέροχους στοίχους του Sabo και την επιδέξια ερμηνεία του Bach στα φωνητικά, αξίζει να προσέξει κανεις το γοητευτικό σόλο στην κιθάρα που δένει άψογα και δεν γινεται ακραίο. Τέλος, στο ''I Remember You'' μας παρουσιάζεται η ευαίσθητη πλευρά αυτης της παρέας από το New Jersey: καλαίσθητοι στοίχοι που κρύβουν την λησμονιά και εκφράζονται με ειλικρίνεια και πάθος από τον Sebastian Bach που φαινεται οτι νιώθει πραγματικά αυτο για το οποίο τραγουδά. Το ίδιο επίσης ισχύει και για τον Scotti Hill ο οποίος παραδίδει ένα υπνωτιστικό σόλο στην κιθάρα μη ξεφεύγωντας από την ουσία.
Συνολικά σαν δίσκος πιστευω οτι ειναι πολύ καλός αφού κρατά μια σταθερή ροή και απλά σε κάποιες φάσεις ακουμπά το τέλειο. Σημαντικό ρόλο όμως που βοηθά στο γεγονος να τον ακούσεις καλύτερα και να δημιουργήσεις αυτην την εικόνα, ειναι η τοποθέτηση των τραγουδιών του άλμπουμ που τον ανεβάζουν σε μια άλλη διάσταση και αυτα δεν ειναι αλλα από τα τρια singles που ανάφερα πιο πάνω. Ειναι τοποθετημένα στα σημεία όπου ο ακροατής ξέρει οτι ακούει κατι πολύ καλό αλλα περιμένει το κάτι παραπάνω, το αποκορύφωμα. Επίτηδες στάθηκα σε αυτα τα τρια για να τονίσω την σημαντικότητα και την βαρύτητα που έχουν στο συγκεκριμνένο δίσκο. Τρία singles το ένα καλύτερο από το άλλο, εκτοξεύοντας τις πωλήσεις του δίσκου κάνοντας τον 5 φορές πλατινένιο.
1. Big Guns (3:36)
2. Sweet Little Sister (3:10)
3. Can't Stand the Heartache (3:24)
4. Piece of Me (2:48)
5. 18 and Life (3:50)
6. Rattlesnake Shake (3:07)
7. Youth Gone Wild (3:18)
8. Here I Am (3:10)
9. Makin' A Mess (3:38)
10. I Remember You (5:10)
11. Midnight/Tornado (4:17)
Sebastian Bach may be going in and out of courts all the time in order to settle the disputes between him and the other members of Skid Row while at the same time speaking with the worst words about that collaboration, but personally that doesn't bothers me at all. I do not even have the slightest opinion about whose to blame on that matter and I will never state an opinion upon that because honestly I do not care. The thing that I care about is the fact that this team presented this album to me. I have learnt to remember persons and situations, how much wild the teenagers can be and also the story of 18 year-old Ricky how will spent the rest of his life in prison.
It is one of those albums that I have in my collection and I'm flaunt of having it. It's a roaming, ballsy album that externalizes the characteristics of this group. It moves on the same lines as early Bon Jovi's albums as well as Guns N' Roses and the similarities with Motley Crue and Warrant are pretty obvious.
This steamroller called Skid Row kick-starts with ''Big Guns'', a song where the foundations are laid in order for Bach and his mates to start unfolding their immense talent. It is the song where the listener will start realizing what is going to follow. Vibrant riffing, vocals that contain anger and aggression as well as the skillful guitar solos, are the main characteristics of the chemistry that these Americans put on the album. More or less, this is how the majority of the songs sounds, except for some situations where the band deviated from this formula. However, I must admit that whenever they tried something different, it worked more than enough. If you don't believe me just hear for once ''Youth Gone Wild'', the landmark on this album. In three minutes, the band testifies with dynamism and lyrical versatility why this is thought to be an anthem of the genre and also why it makes you want to go back in time and wear your leather outfit and be the notorious guy that you once were or you always wanted to be.
Of course the album does not lack any sentimental moments. ''18 and Life'' is an eminence ballad which narrates the story of young Ricky who made his future by himself and this is going to be a life in prison. Besides Sabo's great lyrics and the skillful rendition by Bach, it is worth mentioning the seductive guitar solo which binds perfectly and does not go over the line. Finally, ''I Remember You'' exhibits the sensitive side of the band from New Jersey: aesthetic lyrics that hide oblivion and are expressed in honesty with passion from Bach who shows that he feels what he sings for. The same stands for Scotti Hill who unfolds a mesmerizing guitar solo without leaving the point.
Overall, I believe is a very good album since it has continuous flow and in some cases it reaches the top. The thing that contributes to this is the fact that the songs that take it into another level are situated at critical points and I am talking about the three songs that I talked about earlier. They are situated at points where the listener knows that he is hearing to something good, however he expects for certain highlights. I specifically mentioned only these three songs in order to underline their importance and the weight they put on the specific album. Three hits each outperforming the last, boosting the sales and making it 5x platinum.
No comments:
Post a Comment