Firewind - Allegiance

Genre: Power Metal

Από το παρθενικό Nocturnal Symphony (1998)  μέχρι και το Allegiance το 2006 άλλαξαν πολλά στους Firewind τόσο από πλευράς στυλ όσο και σε σύνθεση. Το μόνο που έμεινε σταθερό ειναι ο ηγέτης και δημιουργός της μπάντας Gus. G και τα αξιοπρόσεκτα του riffs. Όχι οτι τα κομμάτια του Between Heaven and Hell (2002) έχαναν σε ενέργεια (βλέπε ''Warrior'', ''Destination Forever''), ούτε οτι το Burning Earth (2003) έχανε σε δυναμισμό (βλέπε ''I am the Anger'', ''The Fire and the Fury'') αλλα κάτι έλειπε για να ανεβάσει την μπάντα σε ένα άλλο επίπεδο. Αυτο το στοιχείο ήταν η μελωδικότητα, κάτι που έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό στο Allegiance. Ένας από τους κύριους λόγους ήταν η μεγάλη συνεισφορά του Bob Katsionis (πλήκτρα) στην μουσική της μπάντας, αφού ήρθε στο προσκήνιο μετα την μηδαμινή του παρουσία στο Forged By Fire (2005). 

Το συγκεκριμένο άλμπουμ σηματοδοτεί το ντεμπούτο του Apollo Papathanasio στα φωνητικά και του Mark Cross στα τύμπανα. Ο Apollo δέχθηκε αυστηρή κριτική κυρίως για τα τεχνικά χαρακτηριστικά του και πολλοί ίσως να απόρρησαν με αυτη την επιλογή του Gus. Μπορει να μην εχει το εύρος της φωνής του Stephen Fredrick αλλα πιστεύω οτι έφερε μια δυναμική και μια καινούργια προσέγγιση στο συγκρότημα (''Insanity'', ''Ready To Strike''), γι'αυτο εξάλλου συνεχίζει να ειναι και ο τραγουδιστής. Επίσης συμμετέχει ενεργά στους στοίχους σχεδόν όλων των τραγουδιών κάτι που ήταν πάντα η αρμοδιότητα του Gus. Από την αλλη, ο Cross ξεχωρίζει σε αρκετά σημεία λόγω του εκρηκτικού του παιξίματος (''Allegiance'', ''Till The End of Time'', ''Dreamchaser'') αλλα δεν άντεξε να καθιερωθεί στην μετέπειτα ιστορία της μπάντας.

Από τον συγκεκριμένο δίσκο ξεχωρίζω ιδιαίτερα το εναρκτήριο ''Allegiance'' με το Gus να παραδίδει ένα καταιγιστικό riffing που θυμίζει προηγούμενες του συνθέσεις, το απλοϊκό (σε στοίχους και εκτέλεση) αλλα ταυτόχρονα μελωδικό ''Falling To Pieces'', το κάπως ελαφρύ (σε σχέση με τον όλο δίσκο) αλλα συνάμα ενδιαφέρον ''Breaking the Silence'' με την δυναμική παρουσία της Tara Teresa και το σόλο στα πλήκτρα που θυμίζει έντονα τον Jordan Rudess (Dream Theater) και το mid-tempo ''The Essence'' που έχει μια διαφορετική προσέγγιση και ίσως από τους καλύτερους στοίχους του άλμπουμ. Στα συν πρεπει να τονήσω και την πολύ σπουδαία δουλειά που έγινε στην παραγωγή και το μιξάρισμα του δίσκου που βοηθούν το συγκρότημα να ακούγεται πιο ώριμο και συμπαγές.
 
Γενικά πιστεύω ειναι μια πολύ καλή δουλειά με ομοιόμορφες αλλαγες στο τέμπο μεταξύ των τραγουδιών. Μπορεί οι στοίχοι να ειναι στην πλειοψηφία των τραγουδιών απλοί και χωρίς πολλη πρωτοτυπία αλλα εντούτοις περιέχουν αρκετό συναίσθημα, χωρίς να γινονται δραματικοί. Ειναι ίσως ενα από τα μοναδικά συγκροτήματα στον χώρο της power metal που σιγουρα προσέγγισαν ενα πιο ευρύ κοινό κυρίως με κάποια radio friendly τραγούδια τους όπως για παράδειγμα το ''Falling to Pieces'' και το ''Breaking the Silence'', χωρίς όμως να χαλάσουν την εικόνα τους και να δημιουργήσουν έτσι ένα πολυπρόσωπο ύφος.    

1. Allegiance (3:41)

2. Insanity (4:29)

3. Falling To Pieces (4:03)

4. Ready To Strike (4:35)  

5. Breaking The Silence (4:03)

6. Deliverance (6:07)

7. Till The End Of Time (4:36)

8. Dreamchaser (4:07)

9. Before The Storm (3:42)

10. The Essence (4:19)

11. Where Do We Go From Here (3:57)

From their inaugural Nocturnal Symphony (1998) and until Allegiance in 2006, Firewind changed a lot in terms of composition and style. The only thing that remained constant is the leader and shredd-master Gus G. and his remarkable riffs. Not that songs in Between Heaven and Hell (2002) lacked of energy (see ''Warrior'', ''Destination Forever'') or Burning Earth's (2003) had less power (see ''I am the Anger'', ''The Fire and the Fury''), but it was obvious that something was missing in order for the band to step on a higher level. That element was melodiousness, and it is very perceivable in Allegiance. One of the main reasons for that to happen was the big contribution in regards to the music from Bob Katsionis (keyboards), since he came to the foreground after being almost 'invisible' in Forged By Fire (2005).

The specific album marks the debut of Apollo Papathanasio on vocals and Mark Cross on drums. Apollo underwent a lot of criticism about his vocal capabilities and many might have been surprised about this choice from Gus. He may not have the aggressive voice of Stephen Fredrick but in my opinion he brought a new dynamic approach into the band (''Insanity'', ''Ready To Strike'') and for that reason he is still the singer. In addition, he participates and contributes lyrically, a job previously done solely by Gus. On the other hand, Cross stands out in many parts due to his eruptive drum play (''Allegiance'', ''Till the End of Time'', ''Dreamchaser'') however he did not manage to convince and thus departed a couple of years later.


From the specific album I especially distinguish ''Allegiance'' with the boisterous guitar riff reminding me of the band's older songs, the simplistic (in terms of lyrics and execution) but catchy and melodic ''Falling to Pieces'', the somehow 'lighter' (in respect to the overall album) but nonetheless interesting ''Breaking the Silence'' with Tara Teresa sharing the vocals with Apollo and the keyboard solo reminding the likes of Jordan Rudess (Dream Theater) and finally the mid-tempo ''The Essence'' which has a different approach and some of the best lyrics on the album. I would also give a thumbs up for the great work made in regards to the production and mixing of the album, characteristics that helped the band appear more mature and solid.  

All in all, the album has uniformity and solidness. Lyrics in their majority are simple and far from originality however, they contain a lot of emotion without being dramatic. In addition, the band showed diversity because of the fact that they dared to approach a wider audience with some radio friendly songs such as ''Falling To Pieces'' and ''Breaking The Silence'' without losing their image.

Sentenced - The Funeral Album (2006)

Genre: Melodic Gothic/Death Metal

Μου ειναι πραγματικά δύσκολο να πω αν αυτος ο δίσκος ειναι ο καλύτερος των Φινλανδών ή οχι. Από την μια ειναι ένας άρτια δουλεμένος δίσκος τόσο σε παραγωγή όσο και μουσική, με πολλη μελωδικότητα και το στοιχείο της λύπης και της μελαγχολίας να δεσπόζει όπως μας έχει συνηθίσει η μπάντα. Από την άλλη δεν προσφέρει κάτι το καινοτόμο από πλευράς ήχου αλλα ούτε και το τοπ τραγούδι όπως σε προηγούμενες δουλειές. Αν κάνει κάποιος μια αναδρομή από το Down και μετά αντιλαμβάνεται οτι η μπάντα κρατούσε από κάθε άλμπουμ τα στοιχεία που την έκαναν ''δυνατή'' και τα χρησιμοποιούσε στην επόμενη της δουλειά. Έτσι φτάσαμε στο αποτέλεσμα που ακούει στο όνομα The Funeral Album, την τελευταία δισκογραφική δουλειά της μπάντας που δήλωσε οτι θα ειναι και η τελευταία της. Ειναι πιστευω η πιο συμπαγές δουλειά και το καλύτερο κλείσιμο σε αυτη την δεκαπεντάχρονη τους καριέρα.

Προσωπικά δεν ξεχωρίζω ιδιαίτερα κάποιο κομμάτι. Ειναι από τους δίσκους που μπαίνουν στο player και δεν βγαινουν αν δεν τελειώσει. Το καταιγιστικό ''May Today Become the Day'' κάνει την εισαγωγή στον δίσκο ακολουθούμενο από το ''Ever-Frost'' που ακολουθεί στις ίδιες ταχύτητες με την ίδια μελωδικότητα. Στο ''We are but Falling Leaves'' και το ''Her Last 5 Minutes'' το τέμπο πέφτει για να δημιουργηθεί ένα αίσθημα θλίψης και δίνεται περισσότερη έμφαση στους στοίχους οι οποίοι αντικατοπτρίζουν την γενική εικόνα του δίσκου. Το ''Where Waters Fall Frozen'' ειναι ένα instrumental μεταβατικό τραγούδι το οποίο παραπέμπει στις πρώιμες death metal εποχές και δεν κολλάει καθόλου στο σύνολο. Παρά το γεγονος όμως και λόγω των 58 δευτερολέπτων του σε διάρκεια δεν ξινίζει τον ακροατή. 

Το ''Despair-Ridden Hearts'' ξεκινά από ένα αργό τέμπο και στην συνέχεια αναπτύσσει ταχύτητες χαρίζοντας μας ένα πολύ όμορφο και περίτεχνο σόλο της κιθάρας. Το ''Vengeance is Mine'' νομίζω ειναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου αφού συνδυάζει όμορφα riffs και δημιουργεί ένα αίσθημα θυμού μέσα από τους στοίχους με ένα πιασάρικο ρεφραίν που σου μένει. Ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά έχει και το ''Long Way To Nowhere'' το οποίο όμως συνδυάζεται και με ένα κομψό σόλο στην κιθάρα. Καθώς ο δίσκος μπήκε στο δεύτερο του μισό δίνει την εντύπωση οτι κοντεύει προς το τέλος. Αρχή γινεται με το ''Consider us Dead'' ενώ το ''Lower the Flags'' με το εισαγωγικό του σόλο στο πιάνο σε παρασύρει σε αποχαιρετιστήριες εικόνες που δεν θα αργήσουν να γίνουν πραγματικότητα. Με αυτο τον τρόπο το μονοπάτι που χάραξαν μέσα από το άλμπουμ θα φτάσει στο τέλος του με το μεγαλεπήβολο ''End of the Road'' το οποίο σε συλλογικό επίπεδο πιστεύω ειναι από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψε ποτέ η μπάντα. Πραγματικά υπέροχη εκτέλεση από τον Laihiala στα φωνητικά και άψογη ροή στο τραγούδι που ειναι το καταλληλότερο για να βάλει την ταφόπλακα στο συγκρότημα εν ενώματι Sentenced.

1. May Today Become the Day (4:00)

2. Ever-Frost (4:18)

3. We Are But Falling Leaves (4:28)
4. Her Last 5 Minutes (5:40)
5. Where Waters Fall Frozen (0:58)
6. Despair-Ridden Hearts (3:40)
7. Vengeance is Mine (4:15)
8. A Long Way To Nowhere (3:26)
9. Consider Us Dead (4:51)
10. Lower the Flags (3:34)
11. Drain Me (4:33)
12. Karu (1:03)
13. End of the Road (5:00)

I find it extremely difficult to say if this is the best album of the Finnish or not. On one hand it is a well-worked album not only musically but also in production, with lots of melody and with the element of sorrow and depression to predominate the scene. On the other hand, its not something new in terms of sound and does not have top songs as in previous releases. A flashback from Down in 1996 and onwards will make you realise that the band kept only the good characteristics each time and use them on the subsequent album, thus creating the sound in The Funeral Album. Maybe it was not the best album that the band made, however I think it was the most solid and complete one and the most suitable one to close their fifteen-year career.

It is difficult to distinguish any songs. It is one of these albums that you put into the player and it does not come out until it's over. The initiation is being made with the boisterous ''May Today Become the Day'' and it's followed by the same melodic and fast-paced ''Ever-Frost''. Tempo is slowed down on ''We are but Falling Leaves'' and ''Her Last 5 Minutes'' in order to shift the emphasis to the lyrics and set a more dramatic atmosphere which is depicted on the album as a whole. ''Where Waters Fall Frozen'' is an instrumental transitional song which reminds the band's earlier death metal years. Although it does not fit to the image of the album, it is very short to disturb the listener.

''Despair-Ridden Hearts'' starts at a slow tempo song and builds up as the minutes go by, offering us a neat and elegant guitar solo. One of my personal favourites, ''Vengeance is Mine'' combines nice riffs and along with its catchy chorus manages to pass me the emotion of anger. Similar characteristics can be found in ''Long Way To Nowhere'' which combines a sharp guitar solo. As the album passed it's mid-point it is evident that it will soon come to an end. ''Consider us Dead'' takes you on an emotional ride whereas ''Lower the Flags'' another personal favourite has a great piano melody which somehow makes me realise that the journey's end is very close. After the interlude ''Karu'', ''End of the Road'' signifies the end. This is a magnificent song and I believe is one of the best that the band has ever written. Excellent vocals by Laihiala and a perfect flow in a song which couldn't be more suitable to put the gravestone on the band named Sentenced.

For My Pain - Fallen (2003)

Genre: Gothic Metal

Όσο αφορά τον χώρο της metal μουσικής, η Φιλανδία ειναι μια χώρα που συνηθίζει να μας χαρίζει υπέροχα συγκροτήματα κατά καιρούς. Ευτυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση ούτε στην περίπτωση των For My Pain..., ενός σούπερ-γκρουπ με gothic στοιχεία στον ήχο του που θυμίζει Charon, Sentenced καθώς και παλιές εποχές HIM. Η μπάντα έχει στην σύνθεση της μέλη από συγκροτήματα όπως Nightwish, Embraze, Eternal Tears of Sorrow και Reflexion, οπόταν οι γνωστοί του είδους και των προαναφερθέντων συγκροτημάτων γνωρίζουν οτι πρόκειται για κάτι πολύ ποιοτικό. Όσο αφορά την παραγωγή δίχνει να έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, ενώ σχετικά με το συναίσθημα πιστεύω η μπάντα έβγαλε αυτο που ήθελε στο άλμπουμ. Η ατμόσφαιρα που βγαινει δεν ειναι και η πιο σκοτεινή, αλλα γενικά επικρατεί ένα κλίμα μελαγχολίας, μιζέριας και κατάθλιψης.


Σαν τραγούδια ξεχώρισα ιδιαίτερα το απεγνωσμένο ''My Wound is Deeper than Yours'', την 'αρχοντική' απαισιοδοξία του ''Queen Misery'', την απελπισία του ''Rapture of the Lust'' με το πιασάρικο ρεφραίν, την αρμονική μελωδικότητα του ''Broken Days'' με την υπογραφή του Tuomas Holopainen στα πλήκτρα και τέλος το μελαγχολικό ''Autumn Harmony'' με το επιβλητικό του riff και το όμορφο του σόλο στην κιθάρα. Δεν υπάρχουν κακά τραγούδια πιστευω στον δίσκο και άνετα μπορει κάποιος να έχει διαφορετικές απόψεις. 


Γενικά ειναι ένας πολύ μελωδικός δίσκος με πολλές ισορροπίες αφού δεν δόθηκε ιδιαίτερη βάση σε κάποιο όργανο. Δεν υπάρχουν μακροσκελή σόλο στις κιθάρες ούτε παρατραβηγμένα παιξίματα στα πλήκτρα και αυτο ειναι κάτι που γινεται εύκολα αντιληπτό. Πιστεύω έγινε καλή επιλογή και όσο αφορά την σειρά των τραγουδιών αφού σπάζει το γρηγορο τέμπο που επικρατεί σε διάφορες περιπτώσεις με κάτι πιο μέτριο κρατώντας έτσι μια όμορφη ροή. Στα πλην ειναι κατά την άποψη μου το γεγονος οτι το Fallen δεν ειναι κάτι το καινοτομικό σαν αποτέλεσμα και οι στίχοι θα μπορουσαν να δουλευτούν καλύτερα. Παρόλα αυτα δεν νομίζω οτι αυτα τα δύο αρνητικά στοιχεία ειναι τόσο σημαντικά ώστε να μειώσουν την ποιότητα του άλμπουμ.

1.  My Wound is Deeper than Yours (3:43)

2. Dancer in the Dark (3:44)

3. Queen Misery (5:22)

4. Sea of Emotions (3:55)

5. Rapture of the Lust (3:54)

6. Broken Days (4:01)

7. Dear Carniwhore  (3:54)

8. Bed of Dead Leaves (5:00)

9. Autumn Harmony (4:45)

10. Tomorrow is a Closed Gate (4:49) 

Regarding the metal scene, Finland is a country which usually delivers great bands. Thankfully, it is not an exception even in the case of For My Pain.., a super-group with gothic characteristics in its sound which reminds a lot the likes of Charon, Sentenced as well as HIM's early days. The band is comprised by members of Nightwish, Embraze, Eternal Fears of Sorrow and Reflexion, thus people who are familiar with the aforementioned bands realise that this has some quality. In regards to the production, it seems that a very good job has been done and in addition I believe that the band managed to depict the emotion they wanted in the album. The atmosphere that is created may not be the most gloomiest one, however, the dominate aura is that of melancholy, misery and depression. 

Regarding the songs I specifically distinguished the desperate ''My Wound is Deeper than Yours'', the majestic pessimism of ''Queen Misery'', the hopelessness in ''Rapture of the Lust'' with the catchy chorus, the harmonic melodiousness of ''Broken Days'' with Holopainen's signature in keyboards and lastly the melancholic ''Autumn Harmony'' with the heavy riff and neat guitar solo. I don't think there are bad songs on the album and easily someone might have different opinions than me.

Overall, is a very melodic volume with a balance since there was not given any particular attention to specific instruments. Lengthy solo's are absent from guitars and keyboards and this can be clearly identified. I believe that a good choice has been made in terms of the tracks ordering, since the tempo is not kept constantly at high levels but rather fluctuates regularly keeping a nice flow. On the weaknesses side, I would mention the fact that Fallen does not present something innovative in it's total and the lyrics could have been worked out better as well. However, these negatives are not so important in order to drive the quality down.

Altaria - The Fallen Empire (2006)

Genre: Melodic Power Metal

Αυτος ο τρίτος δίσκος του Φιλανδών έρχεται να συνεχίσει τον δρόμο που χάραξαν τα Divinity και Invitation. Ένας δίσκος που δείχνει οτι η μπάντα ωρίμασε από τις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες της αφού περιέχει τα καλύτερα της στοιχεία. Η απλότητα στα παιξίματα πιστευω ειναι αυτο που την κάνει να ξεχωρίσει από αλλα παρόμοια συκγροτήματα του στυλ όπως τους Sonata Arctica και Rhapsody αφού λείπουν κυρίως τα πολυ γρηγορα τέμπο από τα τύμπανα. Αλλα χαρακτηριστικά ειναι το μίγμα μελωδικότητας και λυρικότητας που κατάφερε πολυ όμορφα να συνδυάσει η μπάντα  κάτι που έλειπε σε πολλα σημεία από τα προηγούμενα άλμπουμς. 

Ο δίσκος ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς αφού πιστευω οτι τα πρώτα τέσσερα τραγούδια ξεχωρίζουν κατά ένα βαθμό από τα υπόλοιπα. Το απλούστατο και συνάμα δυναμικότατο ''Disciples'' προσφέρεται για ένα ρυθμικό head-bang, ενώ το ''Valley of Rainbows'' με το κομψότατο σόλο στην κιθάρα ξεκινά από το πιασάρικο του ρεφραίν. Το ''Abyss of Twilight'' ειναι μια μετρίου προς γρήγορου τέμπο ροκιά και μας δίχνει οτι δεν χρειάζεται πάντα το διπλοπετάλλι στα ντραμς σε τέτοιες ταχύτητες για να ειναι ένα τραγούδι power, ενώ ακόμα πιο απλό ειναι το ''Frozen Hearts'' με τα τέταρτα στα ντραμς και τους μεθυστικούς του στίχους. Από το υπόλοιπο άλμπουμ ξεχωρίζουν θα έλεγα το ''The Lion'' και το ''Outlaw Blood'' και σε λιγότερο βαθμό το ''Access Denied''.

1. Disciples (6:12)

2. Valley Of Rainbows (4:21)

3. Abyss of Twilight (4:55)

4. Frozen Hearts (4:39)

5. Crucifix (3:27)

6. Showdown (3:38)

7. The Lion (4:57)

8. Outlaw Blood (4:12)

9. Chosen One (4:11)

10. Access Denied (5:20)

This third album of the Finnish band came to follow the path of Divinity and Invitation. An album that shows the band's maturity from those two previous pieces, since it includes their best elements. I believe the simplicity behind each track is the thing that makes them differentiate from other look-alike bands like Sonata Arctica and Rhapsody, mainly because of the absence of fast-paced drumming. Another characteristic is the mixture of melody and lyricism which the band managed to achieve, a combination which was a bit absent from the previous albums.

The album starts with the best of omens since the first four tracks distinguish themselves from the rest. The simplistic and (at the same time) powerful head-banging ''Disciples'' is succeeded by ''Valley of Rainbows'' a song which starts with a catchy refrain and includes an elegant guitar solo. The ''Abyss of Twilight'' is a mid-to-fast tempo rock song and shows that double-bass kicking is not always needed for a powerful song to be nice, while ''Frozen Hearts'' is even more simple having quarter note drum beats and some well-written lyrics. From the rest of the album I would point out ''The Lion'' and ''Outlaw Blood'' and to a lesser degree ''Access Denied''.
  In respect of technique the album does not say much, however its very balanced. An enjoyable album from an average-to-good band that I doubt it will enthuse many.

Dokken - Back For The Attack (1987)

Genre: Heavy Metal

Το συγκεκριμένο άλμπουμ και η επιτυχία του ειναι αποτέλεσμα των προηγούμενων προσπαθειών της μπάντας να ''βρει'' τον ήχο της. Τα Breaking the Chains, Tooth and Nail και Under Lock and Key ειχαν τις δικές του δυνατές συνθέσεις, αλλα το Back for the Attack πραγματικά προκαλεί δέος. Μέσα από το συγκεκριμένο άλμπουμ μπορει κάποιος να καταλάβει οτι το δίδυμο Lynch/Dokken δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλeς συνεργασίες καλλιτεχνών στο χώρο της rock και της metal. Αξίζει όμως να αναφαίρω και την συνεισφορά του Jeff Pilson (μπάσο) ο οποίος συμμετείχε στην δημιουργεία όλου του δίσκου και αυτο δεν πρεπει να παιρνά απαρατήρητο. Ειναι ένας must-δίσκος για κιθαρίστες κυρίως για τα εκπληκτικά σόλος στην κιθάρα του Lynch που πραγματικά παίρνει φωτιά μέσα από τα 13 τραγούδια. Ειναι ένας πολύ συμπαγής δίσκος με τεράστιες ερμηνείες αφού ακόμα και τα ενδιάμεσα τραγούδια που μπαίνουν για να ''συμπληρώσουν'' το άλμπουμ ειναι αξιόλογα και κρατούν το ύφος της μπάντας και την ροή σε σταθερή πορεία. Προσωπικά ξεχωρίζω το μέγιστο ''Kiss of Death'' που ανοίγει τον δίσκο με αυτο υπέροχο riff και κτυπάει ανελέητα μέχρι το τελευταίο λεπτό, το δυναμικό ''Heaven Sent'' με τους όμορφους στοίχους, το ''Mr. Scary'' που αν και instrumental στέκεται αντάξια  και το ''Dream Warriors'' που τονίζει τις φωνητικές αρετές του Don.

1. Kiss Of Death (5:51)

2. Prisoner (4:20)

3. Night By Night (5:23)

4. Standing In The Shadows (5:07)

5. Heaven Sent (4:52)

6. Mr. Scary (4:31)

7. So Many Tears (4:56)

8. Burning Like A Flame (4:46)

9. Lost Behind The Wall (4:19)

10. Stop Fighting Love (4:52)

11. Cry Of The Gypsy (4:51)

12. Sleepless Nights (4:32)

13 . Dream Warriors (4:42)

The success behind the specific album is the result of the band's previous attempts to establish it's trademark sound. Breaking the Chains, Tooth and Nail as well as Under Lock and Key had their powerful moments, however Back for The Attack is the one that I believe creates admiration. Through the specific album someone can realize that the Lynch/Dokken twin has nothing to be jealous of other partnerships in rock and metal music. In addition, It is worth noting the participation of Jeff Pilson (bass) who contributed in all of the album's songs. It is a must-have album (especially for guitarists) since Lynch's guitar is constantly on fire throughout the 13 songs. Overall, it's a solid album with great performances from all instruments. It's of the few albums that even it's filler songs are worthy and keep the flow and the style constant. Personally, I distinguish the enormous opening track ''Kiss of Death'' for it's hammering riff, the powerful ''Heaven Sent'' with it's neat lyrics, ''Mr. Scary'' the unmovable instrumental of the album and ''Dream Warriors'' the song which signifies Don's vocal abilities. 

Q5 - Steel The Light (1984)

Genre: Heavy Metal

Προσωπικά πολύ σπάνια αξιολογώ ένα άλμπουμ με βαθμό 10 από τα 10. Χαρακτηρίζω αρκετά συχνά άλπουμς με επίθετα όπως ''αξιόλογο'', ''εξαιρετικό'', ''περίφημο'' αλλα σπάνια χαρακτηρίζω κάτι ''τεράστιο'' και ''αξιοθαύμαστο''. Αυτα ειναι δύο επίθετα που πιστευω χαρακτηρίζουν απόλυτα το Steel The Light και σε καμία περίπτωση δεν ειναι υπερβολή. Κάθε φορά που το ακούω μου αρέσει ακόμα περισσότερο. Δεν θα το χαρακτήριζα υποτιμημένο, αφού ειναι ένα άγνωστος δίσκος για πολλους από ένα συγκρότημα που αμφιβάλλω αν το πρόσεξε ποτέ κανείς. Εννιά πραγματικά υπέροχα κομμάτια και 37 λέπτα που τελειώνουν πριν καν το καταλάβεις. Παρόλο που στις μέρες του το άλμπουμ είσπραξε πολύ καλές κριτικές , δεν πούλησε καθόλου και έτσι αγνοήθηκε. 

Ειναι ένας δίσκος ο οποίος πιστεύω γεφυρώνει τέλεια τα 'βαρέτα' συγκροτήματα των 70s με το heavy metal των 80s. Φανταστικά φωνητικά από τον Jonathan K. και εκπληκτικά riffs στις κιθάρες από τους Floyd Rose και Rick Pierce σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Μου ειναι ιδαίτερα δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια αφού πιστεύω οτι κανένα δεν υστερεί. Αν θα έκανα κάποια διάκριση αυτη θα ήταν για το 'Missing in Action'' το οποίο ανοίγει τον δίσκο και βάζει τον πήχη και τις προσδοκίες του ακροατή πολύ ψηλά, το ''Lonely Lady'' με το πολύ πιασάρικο riff και το τρομερό του σόλο στην κιθάρα, το ''Steel the Light'' που αν και κρατά ένα αργό τέμπο ωθεί σε ένα αργό, ρυθμικό και πάνω απ'όλα απολαυστικό headbang. Το ''Come and Gone'' ειναι μια μπαλάντα που έρχεται να 'κολλήσει' σε αυτο το άλμπουμ τέλεια κρατώντας την ροή και το ύφος της μπάντας ανέπαφη. Ένα άλπουμ από αυτα που θα ήθελες να είχες αν ήσουν ναυαγός σε ένα έρημο νησί.

1. Missing in Action (3:02)

2. Lonely Lady (4:02)

3. Steel the Light (6:08)

4. Pull the Trigger (3:59)

5. Ain't No Way To Treat A Lady (2:33)

6. In the Night (4:36)

7. Come and Gone (4:30)

8. Rock On (3:30)

9. Teenage Runaway (4:45)

I often characterise an album as a ''remarkable'', ''nice'' or ''satisfactory'' effort by bands, but very rarely i say the words ''huge'' and ''marvelous'' for something. These are two adjectives that give the full picture of Steel the Light and I am not exaggerating at all. Every time I hear this album I like it even more. I would not say it is underestimated because it is not even known and it is coming from a band who no one ever noticed. Nine fabulous songs and 37 minutes which end before you even realize it. Although in it's days this album took very positive reviews it didn't sell much and it was ignored.

It is an album which I believe bridges perfectly the 'heavy' bands of 70s with the heavy metal ones of the 80s. Fantastic vocals from Jonathan K. and blistering riffs from Floyd Rose and Rick Pierce throughout the album. I find it extremely difficult to distinguish good songs from bad ones because none falls short.  However, I would distinct mostly the opening track ''Missing in Action'' which passes like a hurricane and sets the bar and the expectations of the listener very high, ''Lonely Lady'' with the catchy riff and the tremendous guitar solo and ''Steel the Light'' with the slow tempo which drives you to a slow, rhythmic and enjoyable headbang. A ballad is not missing from the record and ''Come and Gone'' manages to keep the flow and style untouched and coherent. Simply magnificent.

In simple words, one of those albums you would wish to have with you if you were deserted on an island.